بر درد میافزا...

 خار مغیلان چه ها کرد با طفلان حسین! (علیه السلام)
با پاهای برهنه که در صحراها دویدند!
برای اینکه بشریت در سایه اسلام سروری کند، اسیری کشیدند!
و اینک صدای خلخال گونه کفش های تو…



چه کرد رد سنگین دست عدوی سنگدل -که نه دین داشت و نه آزاده بود- با صورت نازدانه های حسین!
صورتی کبود همچو پهلوی مادر!
و اینک سرخی در پسِ سفیدابِ تو…


معجرهایی که از آتش خیمه ها مشتعل شدند. . . آستین های لباسی که جای روبند دخترکان پُر ز حیای حرم آل الله را گرفت!
و اینک شال کم عرض و حریرگون تو. . . و دستی که دیگر سال هاست نیمه برهنگی، برایش قبیح نیست. . . 



و از چه روی است که سیاهی چادر من برایت ملال آور است اما سیاهی چشمانی که نفس مسوله، زشت را برایشان زیبا جلوه می دهد خوف آور نیست؟!

             

این چه حکایتی است که حجاب من محدودیت است در برخی اذهان؛ اما راه رفتن با کفشی که یک وجب از ارتفاعش می گذرد محدودیت نیست و محکومیت ندارد برای جماعتش؟! راه رفتنی که هر قدمش، در تمنای تمسک به ستونیست برای فرو نریختن در خیابان!



به واقع این چه حکایتی است؟!
مسلمان! حسین (علیه السلام) هر آنچه داشت فدا کرد. . .
دردها کشید زینبش (سلام الله علیها). . .

حال چه سرّیست که روز شهادتش، روز زینت تو شده؟! حرمت سیاه پوشی مادرش را نگاه نمیداری؟!
مسلمان! تو دیگر بر درد کرب و بلا میافزا!