سالها پیش، اولین بار که این عکس رو دیدم برام تلنگر خوبی بود! (دوره مجردی آدم عکس، نصیحت، تلنگر، هر چیزی رو که میبینه و میشنوه ربطش میده به ازدواج و نوع انتخاب همسر!) من هم یاد نوعِ انتخاب همسر قبل ازدواج افتادم… اینکه بعضی انسانها مثل هویج سمت چپی، راست و درستن! هرچند که شاید ظاهر پُر بار و شیکی نداشته باشن، و یا قد و قامتشون زیاد رعنا نباشه! اما درون و معرفتشون اونقدر زیاده که بتونی یک عمر روشون حساب کنی! تکیه گاهت باشن!

اما امان از بعضی انتخابای دوره نوجوونی که دل آدم قنج میره برا هویجای بی مغز سمت راستی :) ظاهر شیک و قامت رعنا و مغزِ نخود!

امروز پنجشنبه! روز صله رحم با اموات! آخرخط، قبرستان… جایی که قرار است به فکر آخرت بیافتیم… عبرت بگیریم از دست هائی که کوتاه هستند از دنیا، و لذات آن، و آدم های آن، و حق هائی که هنوز نسبت به “ناس” بر گردن ها مانده! اما مجالی برای جبران آن نه، نمانده!
چقدر خوب است که هنوز عده ای وفادارند… می آیند و با دسته گلی از سلام و صلوات و فاتحه، میزبان میهمانان خاک می شوند… “اهل قبور” گذشته ما هستند! پدربزرگ هایی که بخشی از زندگیمان به برکت آبرو و اسم و رسمشان و بخشی دیگر از قِبَل میراث مادی دست رنجشان میگذرد! و مادربزرگ هایی که دائم العمر، مدیونشان هستیم… اینکه حتی طعم غذاهایمان بوی کدبانوگری آنها را می دهد آنهم بعد از چند نسل! اینکه زنِ خانه بودن نواده ها و احفاد، به عنوان میراثی معنوی و باقیات الصالحاتی برای آنها محسوب می شود…
ما مرده پرست نیستیم! می آئیم به پاسداشت گذشته مان، و آبرویی که برایمان بجای گذارده اند آبی به روی مزارشان بریزیم… و طلب کنیم خیرهای عالم را از آنان با خیراتی ولو اندک و ناچیز! و اینکه بگوئیم دعاگوئیم، دعاگویمان باشید…
و بگوئیم قدر فرزندان زنده شما را می دانیم! پدران و مادرانمان را در همهمه روزمره گی ها به فراموشی نسپارده ایم!
آری، قسم به آن خدای عزوجل، که برای اکرام و احترام اموات بی جان، احکام الهی صادر نمود و “عزت” را برای بدرقه شان از دنیا واجب دانست ما نیز برای امواتمان حُرمت قائلیم… ما مرده پرست نیستیم!

+ اللهم أدخل علی أهل القبور السرور… آمین
+ دل آدم میسوزه وقتی بعضی بی حرمتی ها رو سر مزار اموات میبینه! از نوع آرایش و پوشش بگیر تا…. وقتی میگن زن حائض کراهت داره وارد قبرستان بشه، دیگه ببین چه عذابی میکشه میت بنده خدا وقتی آدم بی نمازی میره سر مزارش بهش سر بزنه!

امام صادق علیه السلام: قسم به خداي متعال، مردگان رفتن شما را (بر سر قبورشان) مي دانند و با حضور شما مسرور مي شوند و با شما اُنس مي گيرند و بهره مند مي شوند»
وسائل الشيعه، ج 3، ص222

مال امروز و دیروز نیستن که! اوووووه! تاااااا زمان پیغمبر و امام صادق علیهم السلام میرسن…

میگفتن « دلت پاک باشه بابا! همون ایمان که آوردیم بستمونه دربست تاااااا بهشت!

عمل صالح کیلو چند؟! هر مثقال ایمان، خودش کُلی قیمتشه! »

اسمشون مُرجئه بود! میشه گفت اجدادِ ” دلت پاک باشه “های امروزی! فرقه بودن برا خودشون! درست نقطه مقابل خوارج، که میگفتن پاتو یکم از دین چپ بزاری خونت حلاله!

پیامبر مذمتشون میکردن؛  از منظر ایشون جزو ۷۲ فرقه باطله بودن! 

ائمه اطهار بعد هم همینطور! خصوصا امام صادق علیه السلام!…

فردی به ایشان عرض نمود که مرجئه در استدلال نظر خود به ما می‌گویند: همانگونه که هر کس نزد ما کافر است نزد خدا نیز کافر است، کسی که نزد ما مؤمن است نزد خداوند نیز مؤمن خواهد بود.
امام (علیه‌السّلام) فرمود: «سبحان الله» چگونه این دو یکسان است با آنکه کفر، اقرار عبد است علیه خود و با وجود اقرار، بینه و شاهد لازم نیست ولی ایمان، یک ادعاست و اثبات آن نیاز به شاهد دارد و آن عبارت است از عقیده و عمل. پس هرگاه این دو هماهنگ باشد مدعای او ثابت خواهد بود و احکام ظاهری بر آن مترتب می‌گردد. البته چه بسا افرادی که اظهار ایمان می‌کنند ولی نزد خداوند مؤمن نخواهند بود.
کلینی، محمد بن یعقوب، الکافی، تهران، دار الکتب الاسلامیة، ۱۳۶۵ هجری شمسی، ۸ جلدی، ج۲، ص۳۹-۴۰.

+ خلاصه ای از عقائد باطل فرقه مرجئه:

آنان معتقد بودند ایمان، گفتار زبانی (اقرار زبانی) است و گفتار زبانی بر عمل مقدم است و کسی‌که عملی نداشته باشد اما ایمان داشته باشد رستگار خواهد شد.

این همان اعتقادیست که رسول الله (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) صاحبانش را لعن نمود. 

از جمله اعتقاد آنان این بود که اگر کسی ایمان داشته باشد (اقرار زبانی) و گناهان کبیره مانند کشتن بستگان خود، زنا، دزدی، قتل نفس محترمه، آتش زدن قرآن و کعبه انجام دهد ضرری به ایمان او نمی‌رسد و ایمانش مانند ایمان جبرئیل و میکائیل است. 

مرجئه قومی هستند که به ایمان اکتفاء نموده و اعمال را در ایمان مدخلیت نمی‌دهند. مراتب ایمان را متفاوت نمی‌دانند و با وجود ایمان معصیت را مضر نمی‌دانند. همانطور که با وجود کفر اطاعت فائده‌ای ندارد. 

کتاب آشنائی با فرق و ادیان 

وقتـی “آقای” خونه میرسه منزل و هنـوز ناهار آماده نشده، اصلا نگرانی به دلـت راه نــده! یواشی برو سمت ساعت دیواری پذیرایی ? رو یه بیست دقیقه بکشش عقب تا غذات خوب جابیافته و دم بکشه! ?

بعد با خیال راحت بشین کنارشو بگو خب چـه خبر!!!

+ البته این ترفند برا آقایونی که زندگیشون با اخبار تنظیم شده جواب نمیده!

دیدین ?↩⬅ « زود بریم بیاییم تا قبل اخبار ۲۰:۳۰ برسیم خونه! » « بزن اخبار ساعت دو شد ( از اون دینگ دینگ اولشم باید گوش بدن و الا اخبارشون نصفه میشه به جونشون نمیچسبه دوباره باید ساعت ده شب تکرارشو ببینن?)»

شبکه خبر هم که دیگه حکم شبکه پویای آقایون رو داره!

+ اینم براساس تجربه اضافه کنم حضرات شوهر اخباریون، زیاد اهل دیر و زود شدن غذا و غر زدن برا شکم نیستن؛ مردای خوبی ان الحمدلله!

+ بعد اینکه طب اسلامی میگه کلا وعده ناهار مضرِ به بدن هست! یه نیم ساعت نیم ساعت، ساعت صرف ناهار رو کَمِش کنیم ان شاءالله در طول سال میرسه به شام! ?

+ مورد آخر اینکه موندم مردان بزرگی مثل امام راحل رو هیچ جوره نمیشد تو زندگی پیچوندا ! ملت ساعت مچشون رو با رفت و آمدهای سر کلاس و مسجد امام تنظیم میکردن انقد که دقیق بودن آقا ! روحشون شاد، یادشون گرامی!

ای زاده ی پائیز! ای خوش رنگ ترین وجودی که در بین برگ های زرد و خسته ی پائیزی متولد گشتی، و جانی دوباره به زندگانی پدرت دادی… به دنیا آمدی تا سالها بعد به دنیا بیایم… “من” از قِبَلِ “تو” هست گرفتم! ای مـادر!

ای که اسم و مسمیٰ در تو همنوا بود… ای بانوی پاکدامن، بانوعصمت! نوای خوش عفت را چه زیبا در گوشِ جانمان خواندی… و رج به رج، زنانگی را در سرشتمان بافتی…

تمام وجودت در بخشیدن به ما دستی به پیش داشت و ما چقدر خودخواهانه تو را همیشه خواستیم! حتی آن لحظه که از خدا طلب عافیت و سلامتی برایت کردم و عرضه داشتم که هیچگاه نبودت را نبینم، … و اینکه تمنا کردم اگر روزی قرار بر رفتن است، قرعه به نام منِ فرزند باشد تا تویِ مادر!… آن لحظه هم خودخواهی بر عقل و دلم حکم میکرد! چون نیاندیشیدم که داغ فرزند بر والدین گران است و کمرشکن! فقط به فکر دلِ خودم بودم، بی آنکه بدانم! فکر کردم خواستنم عقلانی ست، مِن باب علاقه است!

ببخش بر ما کمی ها و کاستی ها را… 

+ تولدت مبارک مادر عزیزم ?