کودکی هایمان!

قسم به آن تسبیح در دستت که نمیدانم در انتها چه بر سر آن آوردی! و به آن لبخند پُر زِ شیطنتت، که البته میدانم در پی تدبیرکی هستی تا دوباره جایی را آباد کنی و باغی را ویران! قسم به آن دم که تخم مرغ نیمه را به سر خاله عزیزمان پرتاب کردی و دلیلت هم درسته تقدیم تو نکردن تخم مرغ آب پز بود! ای وای بر آن مصیبت عظمیٰ که پستانک نازنین مرا می ربودی و در دست برای روز مبادا نگه میداشتی؛ یک پستانک در دهان یکی هم در دست! کودک به این زیاده خواهی، نوبری بود که قسمت خاندان ما شده بود، آری! یاد باد آن روزها را که با نرگس، دخترک همسایه مان میرفتیم حیاطشان برای انار دزدی! احمق تر از او خودمان بودیم که با او و بچه های دیگر می آمدیم باغ پدربزرگمان دزدی! روحش شاد! شوهرخاله مان را میگویم! یدالله عمو! همانی که بزرگترها جرأت نداشتند به ایشان بگویند بالای چشمانتان ابروهایی پرپشت است! پیرمرد برای خودش دبدبه و کبکبه ای داشت! اما “تو” همه را در هم کردی! ای داد آن روزی را که گل گلایل سفید مادرمان را در حیاط از ساقه شکستی! خواست که تو را تنبیه کند شاخک هایت جنبیدند و چونان غزالی تیزپا رفتی که رفتی! اما سرآخر ب مدد مادربزرگ طایفه مش صفر که سر راهت سبز شد و تو هم بشدت از او میترسیدی در دام افتادی! جلو خطر و پشت مادر!!! سرآخر هم گرامی میدارم آن لحظه هایی را که بارها و بارها از دست مادرمان گریختی به سمت خیابان و کم مانده بود کمپوت شوی! چه مشقت ها که برای بزرگ شدن تو یکی کشیده شد!!! آخر، بچه هم انقد شر؟!

+ تقدیم به خواهرم ساناز :)