استاد یعنی ایشون!!! استاد یعنی شهید صدر (رحمة الله علیه)!!!
خودت بخون و قضاوت کن! کلام از خود شهیدهست استاد بزرگواری که در طول ترم چند بار درس مارو رها می کردین و مشرف می شدید کربلا و…!

«من به مدت پنج سال از نجف خارج نشدم. حتی شب های جمعه هم به کربلا نمی رفتم»، چون معمول بود که بزرگان شب های جمعه برای زیارت حضرت امام حسین(علیه السلام) به کربلا می رفتند، اما ایشان می گفتند که پنج سال از نجف بیرون نرفتند، نه کربلا و نه کاظمین که موطن و مولد ایشان است. می گفتند: «وقتی به کاظمین رفتم، در خیابان های این شهر گم شدم، چون پنج سال بود که به این شهر نرفته بودم.» این هم نکته ای است که پشتکار ایشان را در درس و بحث می رساند.
نثار روحش صلوات

از خدا میخوام جزء رجعت کنندگان باشید ان شاءالله… نشستن در کلاس اصولت آرزوست… البته اگر بعد ظهور کلاس اصولی باشه

پشت سـرت غیبت کردم مـولا!

خود را به تــو نسبت دادم…

گفتم شیـعه مهــدی هستم!

پی نوشت:

عجل الله تعالی فرجه الشریفـ

کَرَم که بی حد و اندازه شد هوس می کنم کُمِیت از دیار قم شوم؛ آنسان که در محضر صادق ترین جعفر آل عبا(علیهم السلام)شعر سرود و هر بار درهم و دیناری از دست امام زمانش تبرکاً دریافت نمود ! ؛
“… مولا برایتان شعری سروده ام ، بخوانم ؟! بخوان کمیت …
…إعطای کیسه ای درهم … .
… آقا باز هم بخوانم ؟! بخوان کمیت …
… بازهم دست پُربرکت ولی خدا و کیسه درهمی برای شاعر …
…
… .”
آقای من ! یابن رسول الله ! کریم اهل بیت ! قصدِ از شما گفتنم نه من باب درهم است و دینار ؛ هرچند هرآنچه از دست کیمیایی شما خاندان عصمت رسد، برای ما طلاست و از زر ناب هم ناب تر… از طرف دیگر سلام ما رعیت، آنچنان هم بی طمعِ بی طمع نمی باشد؛ نیمی نگاه طلب دارد احوالم … زندگی ام در بند عنایت ذوالجلالیتان است مولا … قاضی الحاجات دوشنبه هایم، می خواهم سری بالا بگیرم در مقابل تمام دهان کجی های دنیای دون و پرستیدگان و خریداران نهان و آشکارش - چه آنها که عقد دائم کرده اندش، و چه آنانی که به عقد متعه درآورده اندش!- مولود شب های مجیر ! پناهم ده … أجرنا من النار یا مجیر … .
مولا وساطتی بفرمائید… اگر نیمه های شب زائری آمد بر مزارتان که عطر یاس گریبانش پُر بود از غربت و اشک هایش به رنگ خون دل، سفارش بکن مایی را که زمین خورده زمینیم … وساطتت کنید میان ما و ولیمان که صدها برابرِ وادی طور و سینا از امام جانمان بدوریم! ، هرچند شما خود رنج کشیده ی بی یاوری هستید، آنقدر که شمشیر را در غلاف کردید و قلم از غلاف بیرون کشیدید برای نوشتن پیمان نامه صلح!
مولای من! حیات و ممات و حال اکنونتان، هر سه یک نقطه عطف دارند ؛ آنهم غربت ! … غربتی که اینبار سر منشأش از خانه جاری بود…
” هم سری ” که ” یخرجونهم من النور إلی الظلمات ” را از میان آیه های قرآن برچید و شد یلعنهم الله و یلعنهم الرسول … براستی از خانه امام زمان روانه جهنم شدن خود للعجبایی دارد !!!
برایم قابل درک نیست!… چگونه می شود کنار حجت خدا بود و از او حظّ بندگی نبرد … سخنم با ملعونه معاویه است … هرچند گودال آبی که بی چشمه ی جوشش باشد لاجرم خشک خواهد شد؛ فرزند معاویه بودن با بی بُتگی فرق چندانی ندارد! 
پدرت علی بن ابی طالب روحی له الفداء مولود خانه خدا بود و شما مولود ماه خدا … شریف، زاده شریف است… عصاره ی جانِ زهرا؛ میوه دلش(علیهاسلام) … چکیده علی(علیه السلام) باز هم بگویم مولا ؟! … .
در مقابل شریف ترین حدیث که زانو میزنم شما را از مقربین تحت کساء می یابم! برپای منبر روایات رسول قرشی عزیزمان که می نشینم شباب اهل جنة مییابمتان … امامِ زمان حسین(علیه السلام) باز هم بگویم آقا ؟! … .
مگر می شود برسر سفره حلال علی(علیه السلام) نشست و نیکو نشد … مگر می شود گرد و غبار کوچه های مدینه را قدم به قدم با مادر بجان خرید و با وِلا نشد … مگر می شود کسی را ابن ابی طالب خطاب کرد و غریب نشد … باز هم بگویم مولا ؟! … .
نمی دانم !… سرِّ بی بارگاهیتان را نمی دانم… نکند خود نمی خواهید… شاید هنوز هم ذهنتان درگیر خاکی شدن چادر مادر است و دوست میدارید گنبد بارگاهتان با مادر یکی باشد؛ طاق آسمان!… شاید به مخفی بودن صد ساله مزار پدر می اندیشید … و شاید هم هنوز هیچ سنگ و خشتی شرافت احاطه مزار شما را در خود نیافته است… حجر الاسودهای عالم به فِدای شما فرزندان رسول خدا… باز هم بگویم آقا ؟! … .
ای” آل محمّدِ” صلواتم … أیها شهید القائمی که پرچم صُلحت، هم سنگ پرچم جنگ حسین(علیه السلام) در نینوا بود… ای پسر حیدر کرار… ای بی هماورد جمل و نهروان … ای اولین جوانه ی درختِ طوبای بتول… باز هم بگویم مولا ؟! … .
از طلوع آفتاب بس نشسته ام مولا ! بر دانه دانه ی خاک بقیع ، گره توسل بسته ام … از راه دور … یا وجیه عندالله ! آیا اشفعی لنا عندالله ؟!

امامِ زمانِ حُسَین! حسن جان! مرا حسینی کن…

منبر حضرت رقیه بود؛ سلام خدا بر او و اجداد پاکش…
مناسب دید چند روایت در مورد فضیلت دختردار بودن بگه و اینکه دخترها رحمت الهی هستن.
بعضی خانمها قند تو دلشون آب افتاده بود… بشاش بودن! بعضی دیگه کِز کرده بودن داشتن با حسرت گوش میدادن! قشنگ معلوم بود پسرزا هستن و دختر ندارن! بعضیای دیگه داشتن با بغل دستیشون پچ پچ میکردن و لبخند شیطنت آمیزی گوشه لبشون واشده بود؛ یکیشون داشت میگفت سنمون گذشته و الا دست بکار میشدیم دختر میاوردیم!
خانمی که داشت چای روضه پخش میکرد رسید به همسر روحانی گفت: معلومه حاجاقا دختربچه خیلی دوست داره ها!
بعد منبر تو پاگرد پله ها یکی دیگه از خانما داشت شیطنت میکرد به دوستش میگفت: دلم برات میسوزه! دختر نداری که! عروس هم که برا آدم دختر نمیشه!… بعدهم هر دوتاشون خندیدن…
اینا به کنار…
اصل مطلب اینه که میخوام بگم:
طلبه جوان اومد به همسرش گفت: میدونی آقای فلانی بعد منبر بهم چی گفت؟!
بهم میگه حاج آقا بعضی خانمها دختر ندارن دلشون میشکنه یکمم از پسربچه ها بگو !
تو دلم گفتم ایول! عجب شوهر زن دوستی!
خانمش رو میشناسم! جزو همون خانمهایی بود که داشت بالا میخندید و شوخی میکرد… ۳ تا پسر داشت. خوشمان آمد! با اینکه سن و سالی ازشون گذشته بود ولی خوب هوای همدیگرو داشتن!
شاید این روایت ها بیشتر مخاطبش جاهلیتیه که دخترهارو زنده به گور میکردن؛ اما اسلام خطیبیه که مخاطب شناس خوبی هست! بعد ۱۴۰۰ سال هنوز احکام و روایتهایی میگه که کاربردیه! هنوزم خیلی اقوام و طائفه ها هستن که زن رو اگر بچه پسر به دنیا نیاره شماتت میکنن! الحمدلله کم شده نسبت به قبل، ولی خب ریشه کن نشده!