و چه وصفی از این بالاتر، که تو را “صبورترین خواهرِ شهید دنیا” بنامیم…
ای مرجانِ ترکیب دو دریای وسیع! ای زاده ی زهرا و علی… سلام الله علیکم اجمعین… ای عُلیا مخدره ی حسنین؛ ای محترمه نزد عباس… زنانگی اوج میگیرد تا به سماء، آن دم که قمری قد خم میکند تا دامان پر ز عفت ملکه ی بنی هاشم خاکی نشود… و “تـو” آفریده شدی تا پدرت، و برادران علوی ات، عظمت “زن” را به نمایش بگذارند با زینت خواندنت، و با تمام قد بلند شدن به احترامت! و با در رکاب بودنت و بدرقه ات، تا حتی سایه ای از تو را هم نامحرمی ندرد…
و از همه مهمتر، “تـو” آفریده شدی تا نهایت ذوب شدن یک “زن” یک “بانو"در برابر امام زمانش را در جهان اسلام، همچو مادر مؤمنه ات زهرای اطهر به نمایش بگذاری… همسرت، فرزندانت، پسرانت، هر آنچه از دنیا داشتی همه را فدای امام عصر خود کردی… اسطوره ای بودی که افسانه ها در برابرت کم آوردند…
تمام اسلام، بعد از حسین بن علی مدیون امانت داری تو در روایتگری واقعه کرب و بلا بود… این محرم و صفری که اسلام را زنده نگاه داشت، مدیون سینه رشحه رشحه تو در بعد از تاسوعا و عاشورا بود؛ “علی” شدی در رسوا کردن بنیان ظلم! دستانت را بستند اما سینه ات با آیات ألم نشرح لک صدرک، وسیعتر گشت… کاخ منافقین کفارمسلک را کوخ کردی؛ گویی که باری دِگر جبرئیل آیات و رفعنا لک ذکرک را نازل کرده بود... می غریدی همچون اسدالله الاعظم…
آری، “تـو” به دنیا آمدی تا یک “اسـلام” را با شیره ی جان و تقوایت، زنده نگاهداری…
