جنس ایرانی ( اعلی الله مقامه)
جنس خارجی ( لعنت الله علیه)

اگه اگه اگه ☝این بشه شعار ذهن و دست و دلمون دیگه اقتصاد کشور اینجور دچار تلاطم نمیشه
اگه مسئولین دل ِبکَنَن از واردات و عوضش قُلوه بدن به صادرات، کارگر و کارفرمای ایرونی اینجوری دیگه به خاک سیاه نمیشینه…
بابا! این دیگه افسانه نیست که کارخونه ها بسوزن و خاکستر بشن از تهش تخم ققنوس درآد! 

یکم خودمونو، کشورمونو، کارگرمونو، تولیدمونو تحویل بگیریم… بد نیست!

یکی از بستگان سالها پیش داشت نصیحتم میکرد در رابطه با کالای ایرانی!

میگفت:  «یخچال مخچال و وسایل خونه ایرانی که به درد نمیخوره! اگه میخوای حمایت کنی از تولید داخل کشور، برنج ایرانی بگیر، کفش چرم تبریز بگیر، کیف چرم مشهد بخر و… !!!»

البته این پیشنهاد بیشتر میخوره که حمایت از راحت طلبی خود باشه تا حمایت از تولید داخلی! هر شیرین عقلی میدونه اینا خوبن… دیگه گفتن نداره که!

تمامش را شُکر…

 پاییزت را شُکر که شاه بیت عاشقان را سرمنشأ است…

و زمستان سپیدت را که سردی اش، گرما بخش خانه هاست…

و سپاس خدای خالق شکوفه های سپید را…

و تابستان گرمت را که برکت بر دامان سبز زمین گسترده می شود…

کریستال چک: اوه اوه چقد قدیمی
چقد اُمُل!!!
دوره زمونه شماها دیگه گذشته
دیگه کسی رو شماها حساب باز نمیکنه؛ ایرانی جماعت که دیگه برا شماها سفره قرمز پهن نمیکنن. دوره مادربزرگ چین ها تموم شده! الان عصر، عصر تکنولوژی و میز و جنس مارکداره!
کسی جنس دست ساز مش قنبرو نمیخره… نون تو کار کِلاسه!

سفال لعابدار: خواب دیدی خیر پاشه براق فرنگی!

الان که الانه دوغ فقط تو ماها جیگر خنک میکنه!

هنوزم که هنوزه تَنگِ آپارتمانای کوچیک و تنگشون طاقچه قدیمی میزنن به عشق ما آبی ها. تا من و فک و فامیلمو بچینن رو طاقچه! بعدشم عکس میگیرن ازمون میگن یهویی مهویی بعدم میزارنمون تو اینستا مینستاشون!
تازه یه اسم فرنگی هم رومون گذاشتن… بهمون میگن نوستالژی!

آره مِستِر خارجَکی! آبگوشت فقط تو کاسه ما صفا داره!
گوشت کوبیده رو که تو کریستال جماعت نمیکوبن نازک نارنجی! یه پخ کنن که از ترس ترک برداشتی بچه بالاشهر چکسلاواکی!
ما بچه پایین شهرم که باشیم اما قداست داریم… مش قنبر مارو با وضوی دستش گِل گرفته!
سُفال و گِل ما واسه خودش عیاری داره… اما آب کشیدن شما فرنگی جماعت واجبه; عرق دست کارگر ایرونی قداست داره؛ واس خودش عبادتیه…
آره رقیبِ فرنگی!

پی نوشت: 

چقدر حس خوبی میده برگشتن به سبک و سنت های قدیمی خودمون!

داشت با ذوق وانت آبی رنگشو تمیز میکرد; تازه خریده بودش…

کمی که گذشت یه ماشین خوش رنگ و لعاب اومد درست کنارآبی خوش رکابش پارک کرد.

مرد که ظاهرش مرفه بودن را فریاد میزد در حین پیاده شدن یک نگاه به پسر جوان انداخت… اومد جلو… پسر حواسش به پاک کردن وانتش بود…

+سلام… تازه خریدیش?!

بعله(با لبخند)

+ خب مبارکه… معلومه خیلی ذوق داری

آره دیگه… کلی چیز نخریدم تا اینو بخرم… ( با لبخند غلیظتری)

+قدر این لذت و ذوقت رو بدون… این ماشینو میبینی! دویست ملیون پولشه… اما سوار شدنش برام لذتی نداره… نه تنها این; هیچ چی برام لذت بخش نیست!

اگه الان اراده کنم بهترین نقطه جهان میتونم برم… بهترین گوشت رو از بهترین قصابی شهر میتونم بخرم; بهترین آشپز میاد برام غذا میپزه…اما… بازم هیچ لذتی برام نداره… واقعا لذت بردم دیدمت… از داشته های کمت لذت ببر…

عَلَم هائی که پشتشان نه گرم آیه ای است نه روایتی! اصلاً هر که مرد است، چو عباس (علیه السلام) عَلَم حریم امام نگاه دارد!

مدح هائی که مُرکب قلم وجودیشان عاری از حکمت و دقت و وثاقت است! کلب حسین می خوانند خود را! برای قُرب، زوزه می کشند! آیا نمی دانند که حسین علیه السلام برای قرب ما به بندگی و آدمیت، بسم الله سفر به کرب و بلا را سرود؟!
یا آن حسینی را که جناب محتشم سر داد “کیست که عالم همه دیوانه اوست” نشناخته اند یا دیوانگی برایشان خوشایند است!

حق الناس هائی که دلشان خوش است با آب دیده برای محرم پاک می شوند؛ اما زهی خیال باطل که حسین علیه السلام صبح عاشورا، تعداد یارانش را به 72 رساند و ذوی الحق الناس ها را سوا کرد و زمین شهادتش را به بها خرید؛ چرا که می دانست حتی اگر حسین علیه السلام باشد و فرزند زهرا سلام الله علیها -که تمام هستی از قِبَل وجودش، هست پیدا کرده اند- بازهم حق الناسش با چند درصد تخفیف برایش حساب نخواهد شد!

آری… اینگونه کج فهمیده اند مُحرَم را…