اصلا بهش نمیومد!

چند دقیقه به شروع کلاس مونده؛ تو موندی و یه خیابون شلوغ پُر ترافیک… یعنی دیگه اونقدرا وقت نداری تاکسی رو برانداز کنی توش کی هست کی نیست؛ خب مثل اینکه امروز شانس باهاته! یه تاکسی میاد پشتش فقط یه خانم نشسته؛ ایول خداجون!

نشستن همانا و پر کشیدن شانس امروز همانا!!!
یه پسر سوسول کله روغنی میاد میشینه پشت! خودمو جمع و جور کردم تا خودشو جمع و جور کنه بشینه! تو دلم کُلی اه و ایش نثارش کردم گفتم تو دیگه از کجا سرو کله ات پیدا شد! داشتیم دربستی میرفتیما… آخه خیلی سخته! مخصوصا بعضی مردا وقتی میخوان پول تاکسی رو از جیب پشتیشون درآرن و جوری کج و کوله میشن که سرشون میخوره به سقف ماشین؛ تو هم مجبوری بری تو شکم بغل دستیت تا بهت نخوره!
وسط راه گوشیش رو روشن کرد؛ چشمم یهو خورد به صفحه گوشیش! قصد تجسس نداشتما یهو چشمم خورد… خُشکم زد…
اصلا بهش نمیومد… نه به شلوار چارخونه طرح دارش؛ نه به مدل موهای عَجَقِش که از هاله دور هم میشد مدلش رو تشخیص داد… نه اصلا بهش نمیاد!
عکس آقا رو گذاشته بود رو صفحه گوشیش! همون کاری که منِ طلبه با کُلی ادعا میکنم…
خدایا…
آدم یاد رزمنده های دوران دفاع مقدس میافته… شهید همت هایی که قبل جنگ شلوار جین پاشون بود؛ اما عاشق یه سیدی شدن که بهش میگفتن امام! رفتن و مرید این مراد شدن… رفتن و رسیدن به جایی که امام راحل میفرمود من غبطه میخورم به حال اینها…
باید اعتراف کرد که حضرت آقا هم سرباز زیاد دارن… فدایی راه بیشتر…