خاله بازی!

ای خودم! ای انسان! وقتی آبرویت به مویی بند است از چه سان است که بر ستار خدایت غره می شوی؟!

گاهی اوقات لحظاتی تو زندگی آدم رقم میخورن که قرار بوده آبرویی ازمون ریخته بشه - حتی وقتی مقصر نبودیم- اما چه کنیم که خدایی داریم که به قول نحویون عرب زبان، اینچنین صفت دارد که ستار است و به نقل از علمای علم کلام، یکی از صفات فاعلی او ستاریّت است! البته که فلاسفه و منطقیون نیز در این باب قیل و قال هایی دارند و ستاریت الهی را تکوینا و تشریعا به بحث می نشینند! اما ما را مجال بحث بیش از این نیست و باید به القصه خود برسیم! :) 

روزی روزگاری در دوران تجرد، گذرمان افتاد منزل خواهر، خواهرزاده عزیزتر از جان طبق معمول همیشگی، کیف ما را بر دست گرفت و رفت پیِ خاله بازی!

زمان رفتن فرا رسید و اصرار از خواهر بر أکل میوه و انکار از ما بر عدمِ آن! این شد که آن بدو ما بدو ? سر آخر کیف ما را بگرفت که توشه ی راه و آذوقه مِن باب کلاس ظهری برایمان بگذارد! آن لحظه دست ستاریت الهی دستمان را گرفت و ندایی در درون گفت که مثل بچه ی آدم میوه را گرفته، خودت در کیف بگذار! که…

که الهی چشتان روز بد نبیند ? کیف را که گشودیم دیدیم هر چی داخل کشوی اتاق خواب بود- اعم از باارزش و بی ارزش - خواهرزاده گرامی، در حین خاله بازی ریخته است داخل کیف ما!!! 

اینجا بود که شیونی سر دادیم و گفتیم ای داد ای هوار! ای طفل! این چه خاله بازیست! این بازی با آبروی خاله است! چرا چنین نمودی؟! اگر مادرت کیف را قبل ما میگشود چه درباره ما تفکر مینمود؟! هان ای طفل!

و سریعا خود را معرفی کرده، اشیاء را به صاحب آن تحویل داده و خود را خلاص نمودیم!

یا ســتار! ما بندگان سراپا تقصیر هر چه دست یداللهی ات را ببوسیم کم است!

امیرالمومنین، حضرت على (علیه السلام) مى فرمایند: «اَلْحَذَرَ الْحَذَرَ! فَوَ اللهِ لَقَدْ سَتَرَ، حَتّى کأَنَّهُ قَدْ غَفَرَ ؛ بترس، بترس (از خدا!) به خدا سوگند آن قدر پرده پوشى کرده که گویى تو را بخشیده و آمرزیده است» نهج البلاغه، حکمت ۳۰