بدهکاریِ امامِ زمان!

بیابان به این خوش آب و هوائی! نعمتی است الهی!
صفای ملکوتی شورزاره های قبل از مسجدت حتی پیرترین ها را جوانی بخشیده؛ سودای پیاده گَز کردن دارند تا بلکه سواری ببینند و یا حداقل در ذهن تصورش کنند و اشک بریزند از شعف تصورت!
شاید با بناکردن مسجدی در دل بیابان قصد کردی به ما بیاموزی محل سجده باید پاک باشد! اینکه بگردیم و بگردیم و بگردیم تا حلال ترین ها را بیابیم!
از سراسر أرض واسعه ی خدا مسافر داری! هر کسی آمده تا درپوشی بر دردش نهی یا که نه، درد را برایش ریشه کن کنی… کوهها را نیز خوب بنگری میبینی که آنها هم دهان به فریاد گشوده اند! گوئی که شکایت زمین به آسمان می برند! عارفان گفته اند براستی اسراری در آنها نهفته است!
در بین این همه همهمه ی زائرانت می توان حس کرد جای خالی آنها را که فقط دلشان به زیارت آمده آنهم از راه دور… آسمان پر شده از رد پای بغض های شکسته ی زائرانِ بعیدت! جمکرانت جمع کرده همه را تا بگوید که هر که طاووس می خواهد باید آواره ی بیابان شود! ای مهـدی! طاووس اهل الجنة!
و مـن، کودکـی که تـو را ای از مـادر مهربانتر، هنـوز ناآشـنایم!
کاش کمی ادب پسرک دستفروش صبح را داشتم که در ازای خریدکی، با اشاره و اشتیاق گفت: دشت اول است! در اصل چیزی از او نخریدم! فقط کمی ترحم به او فروختم! معامله هایم همیشه همین است! دعاهایم نیز… وقتی العجلی بر زبانم نازل می شود باید به زنجیرهای دست و دل خود بنگرم که وصل به سیاهچال دنیایم کرده! نه اینکه با یک العجل، شما را بدهکار نقد کردن دعاهای خود بدانم!
اصلاح کن ما را مولا…

+ این همه لطف میکنی در حق ما آقا! چرا وقتی یه گوشه کار رو میگیریم شما رو بدهکار خودمون میدونیم؟!