خرقه ی کُهنه ات را دریاب!

خِرقه ی کهنه را کسی نمیخرد… طالبی برایش نیست! چه برسد به صاحبِ عرشیان حریرپوش! همانهاکه بر تخت هایی از زمرد بهشتی تکیه میزنند! عبقری الحسان وصف الحال بهشتشان است…

وقتی هنر اَت در همین حد بود که خرقه ای کهنه در هم ببافی و پیکَشش کنی، بدان که از تو نخواهند پذیرفت؛ خودشان فرموده اند؛ که ملائک آن را درهم میپیچند و به طرفت پرتاب میکنند! چون، آنچنان که باید نبوده! تاری از توجه و پودی از خشوع در آن نتنیده ای که پر ارزشش کنی! فقط، کاری کرده ای در حد “رفع تکلیف"…

اما نه، هنوز فرصت هست… امیدی برایت مانده!

خرقه ی کهنه ات را دریاب! آن را بردار؛ مزین کن به دانه های دُر و مروارید! “حتما”  از تو میخرند! باور کن! اگر یک خرقه با دانه هایی از دُر و مروارید ببافی، برای عرشیان ارزشمندتر از هزاران خرقه ی نو محسوب می شود! این را بیشتر دوست می دارند! خودشان فرموده اند:

“تسبیح حضرت زهرا سلام الله علیها هر روز در تعقیب هر فریضه، نزد من محبوب‌تر است از به جا آوردن هزار رکعت نماز در هر روز….” امام صادق علیه السلام

 شیخ صدوق، ثواب الاعمال، علی اکبر غفاری‏، کتاب فروشی صدوق‏، تهران‏، ص 364.

 خرقه ی کهنه و نخ نمایت را بردار! دانه های تسبیح را یکی یکی از پی هم بیانداز… ۳۴ دانه خدا را به بزرگی یاد کن، بگو الله اکبر… ۳۳ دانه خدا را حمد کن! الحمدلله… و ۳۳ دانه پاکی اش را یادآور باش! سبحان الله…