رعیّت اربابانی سراسر لطف!

مدیونت هستیم ای حُسیـن!

ایران را فرزندانت سر و سامان دادند

و محبینت

و سینه چاکانت!

رهبر حسینی مان، فرزندی خلف از سلاله ی پاک شما اهل بیت!

ای شرف الشمس ماه شعبان! ای بابرکت ترین نگین خاتم!

ای عقیق خوش یُمن یَمَن! ای بُرد یمانی ملکوتی بر قامت زهرا و علی! ای فرزند بانویی که دستانش شِفابخش کسالت پیامبر عرشی در کساء فرشی بوده است… آری، تـو فرزند اینگونه مادری حوری صفتی… اصلا نور حورالعین ها از قِبَل زهرای درخشنده روست! زهرا کجا و این قیاس ها کجا!
ای مستحب تر از هرچه موکّد، اشک بر مظلومیتت!
ای که مثقالی زیارتت ارزنده تر از هزاران قدم در راه حج بیت الله! ای خون خدا، ببین که خدا هم بیت تو را ارزنده تر از بیت خود برگزیده!
ای زمزمی که از چشمه درونت ندبه ی عرفه ها جان گرفت و تشنگان معرفت، سرمست و سیراب در عرفات تواند!
ای عارف ترین به حقِ مغصوبِ علی! و چه هنرمندانه عشقت به امیرمومنان را در اصغرها و اکبرهایت فریاد زدی!
ای آنکه صاحب هرچه فضل و کَرَم تـو را “سیدی و مولا” خواند و در پیشگاهت علمداری باوفا ماند که مـاند!

از ما تـو را سلام…

+فرزندی از تبار خمین، سیـدی از نسل خاندان موسوی ما را مدیون آل طه کرده… و ما همیشه خاکسار خاندان موسی بن جعفریم…
و اکنون سُکان حکومت اسلامی ایرانمان به دستان فرزندان حسیـن است، سلام خدا بر او…
ای حُسین! ای فخر عالم! ای داماد سرزمین پارس! ما پارسیان، پارسائی را زِ تصدق سر شما خاندان نبوت داریم…

سراسر تو را سپاسیم؛ رجعت نکرده حکومت اسلام را بر دست گرفته ای! و ما را چه گواراست رعیت اربابانی سراسر لطف چون شما باشیم!

حسیـن جان! ما سراسر تـو را سپاسیم!