فتح کن دلهای ما را!

اگر فتح درب قلعه ای زمینی را برای پهلوانی چون علـی فخر بدانم فتح درب های آسمان اعلی را چه باید بنامم؟!

ای آشنایِ ملکوت! ای فراتر از ناسوت! ای معنایِ نهفته در ولیِ ولایت! ای والاتر از هرچه مثال و تجرد! ای غرق در توحید…
ای عبد عابد! ای عالِمی که عالَم گنجایشی برای علمش در خود نمی یابد…
ای میزانِ خدا!
تو چه کردی با دلهای یهود!
جاذبه ات از ذره ای ایمان توحیدیِ توراتی، یار می سازد! و هر چه تعصب پدرانه است در مقابل عدلت رنگ می بازد ای پدر اُمّت!
دافعه ات می راند عالِم دِیْر را هر چند آگاه به آیات فارقلیط و اهل بیتش!
ما تنها مجذوب عدل علی نیستیم؛ ما محو خاکی بودن ابوترابیم… ما تا به ابد سردرِ درونمان پرچم “آجرک الله"نصب است برای مظلومیتش! برای دستانی که در راه خدا روزی درهای خیبری را از جا برمیکند و روزی دگر با ریسمان و گره های عدو بسته می شود…
اسلام درونمان را به دستان مبارکت مؤمن کن ای امیر و سرور مؤمنان!
اسلام درونم ایمان می خواهد!
فاتح خیبر فتح کن دلهای نابسامان مارا…
و درونش هر چه کفر است تو به سامان کن!
اگر حُب چون تـوئی نعمتش اسلام است من سراسر مسلمانم!
و اگر تقدیس تو از دید خوارج کفر است من سراسر کافرم!
ماهیّت من با تـو عجین گشته و ناآگاهم از ذات هر چه سوای توست!
من، محبّ علی، دوست دار علی… دوست دارد باشد در خط شیـعیان علـی! این حظّ من است از بندگی! قدم بر میدارم تا از تو بگویم! بر لبه ای ایستاده ام که اگر گامی بیشتر بردارم به پرتگاه کفر فرو افتاده ام و اگر از تـو آنچه را از زبان فرزندانت خوانده ام نقل کنم عین ایمان است! اما که توانسته بر ظرفهای نامحدود بشری ما از وجود عرشی تـو آنچنان که باید سخن بگوید! چمران وار فریاد میزنم ای عـلی! تو خود به ما بگو که کیسـتی؟!