مدیونـیم شما را ای شیـخ الائمه!

سخنران نکات جدیدی را می گوید! به کرّات شنیده ام و چندباری خوانده ام؛ اما از این زاویه تاکنون بدان نیاندیشیده ام…

«… ما شیعیان زنده شدن ایام فاطمیه و بحث مهدویت را مدیون امام صادق علیه السلام هستیم… ایشان مدام جلسات روضه ی حضرت زهرا سلام الله علیها برپا میکردند و تاکید داشتند که روضه ی مادر شهیده شان خوانده شود!

…‌در زمینه ی مهدویت و اشاره به غیبت آخرین موعود، مقابلِ اصحاب و یاران، از منجی بشریت یاد میکردند و با آوردن نام خاص حضرت، دست راست را بر سر مبارک خود میگذاردند و به احترام نام ایشان تمام قد می ایستادند…»

در فراغشان بر روی خاک نشسته چنین ندبه می کردند:

(ای آقای من، غیبت تو خواب را از من ربوده، بستر را برایم تنگ ساخته، روح و روانم را بی تاب و پر تنش نموده است؛ ای آقای من، غیبت تو مصیبت مرا، به فاجعه دردناکی تبدیل کرده، واین مصایب به مصیبت های گذشته یکی پس از دیگری، پیوسته که موجب هلاکت و نابودی من شده است، هر اشکی که از چشمانم می ریزد، و هر ناله ای که از سینه ام بر می خیزد، در مورد مصایب پی در پی گذشته، و بلاهای سابق انباشته شده، آن چنان زیاد و طاقت فرسا است که به دیدگانم آسیب می رسانند، و هر وقت که این اشک ها را می نگرم و این صدای ناله سینه ام را به خاطر مصیبت های جان سوز گذشته می شنوم، به یقین می نگرم که مصایب آینده بسی بزرگ تر و جانکاه تر از مصایب گذشته است. وسختی های آن، کمر شکن تر است، چرا که با خشم و اندوه تو آمیخته شده است)…

ما نه تنها در کوچکترین مسائل احکامیِ خود؛ بلکه در سراسر عقاید و اخلاقیات، مدیونـیم شما را ای شیـخ الائمه!

+ یکی از دوستان طلبه مطلبی را درباره ی شیعیان نخجوان منتشر کردند و اینکه بخاطر تقیه در مقابل کمونیست ها خیلی از احکام الهی در بینشان به فراموشی سپرده شد… واقعا اگر امام صادق علیه السلام نبودند و فقهِ نابِ شیعی را زنده نگاه نمی داشتند، وضعیت ما به اصطلاح شیعیانِ ۱۴۰۰، الان چطور بود و به چه عقاید و احکامی پایبند بودیم؟!