نان خورِ اهلش!

همسر آدم به تعبیر قرآن کریم لباس آدمی هست… وقتی در کنارت کسی قرار میگیره که لباس مقدسان رو میپوشه این تو نیستی که باید بهت احسنت بگن! به خودت غره نشو! نگو که تو این دوره زمونه که قرتی بازی دُور برداشته و احساس کس بودن میکنه، از طرفی هم مَشتی های لوتی، نسلشون در حال انقراضه، تـو چه ایمانی داری کنار یه مومن قرار میگیری! هم آرام میگیری هم قرار! حقیقت امر اینه: قداست شخصیت طرف هست که به تو اعتباری حقیقی میده؛ اعتبار اجتماعی میده! اینجوری طلبکار نمیشی هرجا کم آوردی، مَنِ عزیزت قُلمبه بشه بادی به غبغب بندازه!
هر چقدر تبلیغ سختی داره در کنارش چندین برابر عزت هم نصیبت میشه! میشی خانمِ آقـا! احترام میگذاری و محترم میشی!
همسر طلبه بودن یه چیز متفاوته از اینکه خودت طلبه باشی! شیرینیش خیلی حلاوت داره؛ بالتبع سختیش هم گاهی اوقات طاقت فرساست! مکروهات مردم برات حرام میشه! قدم برمیداری باید در کسری از ثانیه حساب کتاب کنی کجا قراره بگذاریش تا حرفی و کنارش حدیثی صادر نشه!
نترسونمت! زندگی این مدلیش قشنگی زیاد داره! کم و زیاد داره؛ اما حلال داره… برکت، چرخ آسیابشه… کم بیاری بیت داری بری درِ خونه ی اهلش! خاندانی که کَرَم، هر روز بین الطلوعینش رو درِ خونه ی پُر نورشون صبح میکنه! نان خورهاشون حساب میشی ردت نمیکنن دست خالی! هر چقدر هم کم باشی اونا تو معرفت زیادن!
اصلا یه روز میرسی به یه نقطه از زندگی که برا خودت حساب دفتری باز میکنی؛ قلم برمیداری نامه عاشقانه بنویسی برایِ یار! یه خط درمیون مینویسی بدهکار، بدهکار، بدهکار!


+ تلنگری به خودم! :)