پدرِ امام زادگانِ موسوی!

کُنج حرمِ دختر موسی بن جعفر نشستن و ذکر پدر را گفتن و مدحش را نوشتن، لذت بخش تر از هر چه حاجت روائیست؛ هر چند که مخاطب، باب الحوائج است و دختر هم مُهر کریمه بودن را در کنار نام مبارکش، حک شده دارد؛ اما خدای کعبه گَواه است که نه از طمع صِله قلم بر دست گرفته ام و نه باز شدن گره ای… همین که ما را پناه داده اند در زیر عبای امامت و بارگاه امام زادگی شان، لطفی ست که نیاکان - از بدو و نوادگان تا انتها - شُکرش را بجای آورند باز یک سجده ی کوتاه است!
میلاد پدر است و بارگاه دختر در چنین شبی غرق در شعف…
رندان عالم برای مقرب شدن به بابِ باب الحوائجِ هفتم، دق الباب کرده اند آستانِ مقدسِ دخترِ امام و خواهر امام و عمه امام را…
آنچنان که در رواق های حرم کاظمین، عِطر مشهد جاری ست و حال و هوای بارگاه قم را برایت تداعی می کند، قم نیز سراسر موسوی است! و شاید به صواب نزدیکتر این است که بگوئیم امام زادگان، امام را شبیه اند… آری، معصومه، معصوم را می ماند!
در شب میلاد پدر، چراغانی ها و گلدسته های بارگاه و ضریح دختر را که میبینی، طنین صدای روایتی پدرانه به گوشِ جان می رسد که می فرماید: “فداها أبوها”
امشب هم نقاره ها به رسم شادباش به صدا در می آیند… ذی الحجه، چراغانی شده است با اختران تابناک فرزندان رسولِ خدا…
و چه نگون بختند اسماعیلیان که دینشان را ابتر کردند و خود را شش امامی دانستند! در تاریخ اسلام، ثبت است که خیانت شش امامی ها با تفسیر به رأی و ادعای دستیابی به باطن قرآن، از هر دشمن کافری بیشتر بوده است!
وصیت امام زمانِ خویش، جعفربن صادق علیه السلام را زمین گذاشتند و پرچم خودرأیی و منفعت طلبی را برافراشتند. اسماعیل، فرزندی از فرزندان امام ششم را با تحلیلِ غیرولائی خود به عنوان امام برگزیدند و برای تطهیر عملکردشان، نام “فاطمیون” را بر حکومت نامشروعشان در مصر نهادند!
فقط بنی عباس در خونْ به دل کردن و غصب حکومت فرزندِ امیرالمومنین نقش نداشتند؛ اینان نیز با برداشت های غیرعالمانه خود از دین، پشت نقاب نفاق، احکام و عقائد و اخلاق اسلام را شرحه شرحه کردند! باطنیونِ باطنْ خرابی که در زیر پرچم تشیع، ندای برحق بودن سر دادند و در عصر خویش، سَر بسیاری از عقائد اسلامی را با تأویلات خود بریدند، و آنچه را که طُهر و طاهر بود میته کردند!

یا موسی بن جعفر! جهان تشیع، اینک مدیون شما و خاندان و فرزندان پاکتان است! در هر گوشه ای آرامگاه فرزندی از فرزندان موسوی شما، مأمن هزاران هزار مستأصل و درمانده است! اگر نبود غیرت موسویِ خُمینی کبیر، سیّدی شجاع از سُلاله ی پاک شما، و قیامی بر علیه حکومت اموی و عباسی صفتِ پهلوی، تاکنون گوشه گوشه ی دین سائیده گشته بود و اسلام در ناکجا آباد، کُنج عزلت گزیده بود! اما از آنجا که خداوند حکومت ظالمان را برنمی تابد، با دست یداللهیِ خلیفه خود، امام عصر روحی له الفداء، زمینه ی ظهور حجتش را با انقلاب فرزند موسویِ شما از دیار خُمین، فراهم نمود و سیلی ای بر تمام دهان کجی های غاصبان حکومت الهیِ معصومین زد!
و چه پر برکت بود قدم گذاردن شما به جهان تشیع! بیش از هزار سال است ما ریزه خوار سفره ی بارگاه فرزندان شمائیم ای فرزند حُسین!
علیکم اجمعین السلام… .