چگونه احوال را خوش میکنی ارباب؟!

آن شب هم برای خودش از آن روزها بود!
روزهایی که در خاطرت شیرین ثبت می شوند! حتـی اگر دستی به گوشی نمی بردی و عکسی صرفا جهت زنده نگاه داشتن لحظه نمی انداختی!

در صحن انقلاب دوباره صدای اذان بلند شد؛ نه در بلندیِ گلدسته ها؛ در گوش نوزادی تازه ورود به حریم عالم ماده، که نه! مشرف به صحن و سرایِ کبریائیِ ثامن الحُجج!
پدر نوزاد قدم هایش را تـندتر برداشت به سمت روحانی؛ چندان با ظاهرشان مطابقت نداشت نیّت پاکشان… صدا زد: “آقا سیـد! آقا سیـد! سلام، ما نیت کردیم وارد صحن انقلاب شدیم یه روحانیِ سید دیدیم ازش بخواهیم اذانِ گوشِ بچه مون رو بخونه… “
تبریکی گفتیم و دعای عاقبت بخیری نثار نور دیده شان کردیم!
مادر، دیدگانش اشک باران بود… انگار که با هر قطره، تمنائی برای نوزادش داشت؛ صحت، سلامتی، عاقبتِ خوش،… .

و این حال را چگونه خوش می کنی ارباب! برای هرکسی از هر دَری خـیر می باری!
السلام علیک یا شمس الشموس…