چند وقت پیش، توفیق حاصل شد سر مزار علمای قم، که در جوار کریمه ی اهل بیت، فاطمه معصومه سلام الله علیها آرمیده ان برم… یک آن با دیدن این تعداد از علمای شیعه، درونم لرزید! با خودم گفتم چه نعمت هایی داریم و راحت از کنارشون میگذریم و به روزمرگی هامون میرسیم.‌.. نعمت اسلام، حب امیرالمومنین علی روحی له الفداء… این که محبت اهل بیت علیهم السلام رو در دل داریم! اگه مسلمان نبودیم؟! اگه یه گوشه دنیا تو یه خانواده لائیک به دنیا میومدیم؟! اگه خدای نکرده نطفه ی پاکی نداشتیم؟! اگه العیاذبالله مثل بعضی وهابی ها و تکفیری ها، بُغض اهل بیت، نسل به نسل از اجدادمون تو گوشمون خونده میشد و تو سینه هامون تار مینداخت؟!!! اگه منکر آخرت بودم؟! اگه توحید و معاد رو قبول داشتم؛ اما نبوت نبی آخرالزمان رو رد میکردم؟!… واقعا اگه این “اگرها” واقعیت داشت چه سرنوشتی در انتظارم بود؟! آخرتم، زندگی ابدیم چطور رقم میخورد؟! من که الان شیعه و محب اهل بیت هستم; اما عاقبتم نامعلوم! اما رجائی در دلم هست و امان نامه ی گرانبهایی دارم از جنس حُب اهل بیت… حُب امیر و مولایم علی علیه السلام!
یک لحظه واقعا پاهام سُست شدن و دلم لرزان! چه کردیم که در مسیر اهل بیت قرار گرفتیم؟! چه کردیم که در جامعه ی اسلامی زیست میکنیم؟! ( ماهیّت این سوال ها نه تعریف از خودِ مسلمان است و نه مسلمانیِ خود؛ از نوع استفهام انکاری هم نیست! فقط و فقط سوال هست)

چه باید بکنیم در اِزای این نعمت های معنوی که شایسته اش باشه؟! به یاد دعاکردن های اهل بیت علیهم السلام میافتم که مدام از کم گذاشتن در مقابل عنایت های پروردگار سخن میگفتند…
وقتی این سوالات تلنگری میشن هرچند برای یک لحظه و فطرت آدمی رو بیدار میکنن شاید بیشتر قدر نعمت اسلام رو بدونیم و به عنوان یک مسلمانِ شیعه شایسته تر رفتار کنیم…

+همه اینارو میدونم: بعضی ها مسلمان هستن عمل به اسلام نمیکنن… بعضی ها مسلمان نیستن خوب رفتار میکنن… نکته چیز دیگه ای بود؛ امیدوارم خوب منتقل کرده باشم حسّم رو …

دور هم نشسته بودیم از خصوصیات پدرهامون میگفتیم ? جمع طلبگی بود که البته بعضی ها تازه با هم آشنا شده بودیم؛ دوره ی تفسیر مارو دور هم جمع کرده بود!

یکی میگفت: «پدر من نظامیه، خیــــلی مهربــون، خیـــلی جــدی! وقتی مجرد بودم فقط کافی بود برادرام از کنار من رد بشن، و باد لباسشون بهم بخوره و ناراحت بشم!!! پدرم نشنیده حق رو به من میداد!? خیلی دختر دوست داشت! تو دعواهای خواهربرادری همیـــشه حق با دخترا بود!

اما از اون بخش نظامی و جدیش بخوام بگم، حتی نوه های کوچیک فامیل هم جرأت ندارن برن سمت مجله ها، گوشی و لب تاب و… وسائلش که همیشه رو یه عسلی کوچیک، جلوی مبل یک نفره است…»

یکی دیگه با خنده میگفت: « ما از بچگی پدرمون برامون آقای فلانی بود!( فامیلی پدرش رو گفت) جرأت نداشتیم زیاد به محدوده ی “بابا” نزدیک بشیم! اکثرا ماه ها بیرون در حال کار بود! پیمانکار برق بود…» بعد با یه خنده بلندتر که توش یه غمی کوچیک نهفته بود گفت: « وقتی فامیلامون از شهرستانِ دیگه میومدن خونمون، رفتار پدرشون برامون تعجب برانگیز بود! دخترای به اون بزرگی میرفتن بغل باباشون مینشستن ما با تعجب اونارو نگاه میکردیم و تو دلمون میگفتیم ای واااای! به محدوده ممنوعه “بابا"نزدیک شده! ? یا اینکه با پدرشون بازی میکردن و پسرا با باباشون کشتی میگرفتن!… یا اقوام دیگه؛ وقتی میرفتیم خونه شون باباشون که خواب بود کُلی سروصدا میکردن ما بهشون میگفتیم هیـــــــس! باباتون خوابه! بلندشه عصبانی میشه ها! … اما اونا در همون حالت بپر بپر میگفتن نه بابا، بابای ما عادت داره!!! ?»

یکی دیگه از خانمها که سنش هم از ما بیشتر بود خاطره اش خیلی بامزه بود ? میگفت:« همسرم بخاطر کارش اکثر اوقات مأموریت بود، بچه ها کمتر میدیدنش! وقتی پدرشون بازنشسته شد بهشون گفتم یکم بیشتر با بابا صحبت کنید باهاش صمیمی تر بشید و… بعد گفت پسرم بهم میگه مامااااااااان! ما تازه با بابا فامیل شدیم بزار کم کم دیگه ? یه دفعه نمیشه که!!!»

یکی از همکلاسی هام، پدرش طلبه بود؛ دهه هفتادی بود و سن و سالش از همه ما کمتر، گفت: « من و برادرم کاملا با پدر و مادرمون رفیق هستیم… هیچ چیز پنهانی از هم نداریم! خیلی راحت مسأله ای باشه تو خانواده مطرح میکنیم…»

یکی دیگه از دوستانم اومد جلوتر، خیلی بامزه، همراه با لبخند و حرکات دست تعریف کرد و گفت:« من پدرم هر وقت میخواد تصمیمی بگیره من و خواهرمو صدا میزنه میگه میخوام فلان کار رو بکنم، نظرتون چیه؟!… بعد که ما نظراتمون رو میگیم، یه قهقه ای میزنه میگه خـــب! حالا برعکسشو انجام میدم ?»

دوست صمیمی ام هم میگفت: « ما پدرمون رو تربیت بچه خیلی سختگیر بود! هیچ وقت جرأت نمیکردیم حرف زشتی که الان نقل و نبات دهن بعضی بچه هاست به زبون بیاریم! بعد خندید و به حالت مزاح ادامه داد: بخاطر بابا هم که بود عادت شد برامون بچه های مؤدبی شدیم ??… اما حالا بیا ببین! یه نوه وروجک داریم یه حرف زشت یاد گرفته… وقتی با لهجه شیرین بچه گانه به زبون میاره میگه …گُ م ش و… بابا قاه قاه میخنده ? ماهم بهش میگیم باااااابااااااا نخند! این بچه خوشش میاد بیشتر میگه ها! … یعنی موندیم اگه ما این حرفو تو بچگی به زبون میاوردیم بابامون نمیخندید که هیچی، اشکمونم در میاورد!!! نوه است دیگه، مغز بادومه ?»

+ جانم به قربان مهربانی های پدری که دخترش رو به سینه مبارک می چسباند… دخترکش رو می بویید و می فرمود: بوی بهشت از سینه تو استشمام میکنم یا فاطمه!

جانم به فدای پدر مهربان عالمیان که اُمتی از زنان تاریخ را از زنده به گور شدن های حقیقی و مجازی نجات داد… و عزتی داد به زنان و دختران که هم اهلش می داند و هم نااهلش! فقط خود را به ندانستن زده…

السلام علیک یا رسول الله! یا نبی الرحمة، و رحمة الله و برکاته…

امروز ۱۱ آذر، سالگرد شهادت روحانی مبارز، بزرگ مرد تاریخ و نهضت جنگل، میرزا کوچک خان جنگلی بود!

متاسفانه فرصت نکردم مطلبی که قبل ترها در وصف این شهید بزرگوار نوشتم منسجم کنم؛ به همین دلیل درباره یکی از یاران ایشون چند خطی مینویسم… البته بیشتر طرح مساله هست!

تنها بودن میرزا رو بزرگانی مثل امام راحل و مقام معظم رهبری در فرموده هاشون آوردن! تاریخ هم گواه صادقی بر این مساله هست! جای تاسفه که این روحانی شجاع، در کمال مظلومیت به دام دشمنان گرفتار شد! اونهم به دلیل اینکه برخی یارانشون، امان نامه دشمنان رو قبول کردن و فریب خوردن! تسلیم دشمن شدن و فرمانده شون رو تنها گذاشتن!

یکی ازین افراد، دکتر حشمت بود! کسی که تحصیل کرده خارج بود و بعد از ملحق شدن به جنگلی ها و طی مبارزاتی، علی رغم مخالفت میرزاکوچک خان، امان نامه رو قبول کرد و فریب دشمن رو خورد! به گواهی تاریخ، همراه ایشون ۲۷۰ نفر از یاران میرزا او را تنها گذاشتن و خودشون رو تسلیم کردن!!! طبیعیه که با خدماتی که دکتر حشمت انجام داده بود، در بین مبارزان جنگلی به عنوان ستونی استوار و قابل اعتماد محسوب میشد که البته با رفتنش، گردان نهضت رو از هم پاشید! و این دست کمی از خیانت نیست!

شاید اگر کسی مثل دکتر حشمت امان نامه رو قبول نمیکرد قیام میرزا بی سرانجام نمیماند! کسی چه میداند!

اما سوال اینجاست! چرا داخل شهر رشت برای کسی که فرمانده خودش رو تنها گذاشت تندیس درست کردن و یکی از میادین شهر رو به اسم ایشون نامگذاری کردن؟! میدان دکتر حشمت!!!

آیا قبول امان نامه و دست کشیدن از مبارزه، در طول تاریخ جای تقدیر داشته یا تحقیر محسوب میشده؟!
آیا واقعه کربلا برای ما درس نبوده؟! اینکه قلت یاران، هرگز باعث دست کشیدن از مبارزه و عقب نشینی نمیشه! اینکه اباالفضل العباس الگویی بود برای رد تمام امان نامه های دشمنان در طول تاریخ! اینکه تسلیم نشدن میرزا، خود مُهر تایید بر رد قبول امان نامه بود!

گویا القاب دکتر و امثالهم خیلی برای بعضی مسیولین ما خوشایند و تحسین برانگیزه! و گاهی نیم نگاهی به عملکردها انداخته نمیشه!!!

بنظر اینهم یک نوع عدم شایسته سالاری محسوب میشه! البته از نوع عملیش!

والله العالم…

رضاشاه ملعون: سید چه از جان من می‌خواهی؟

شهید مدرس اعلی الله مقامه: می‌خواهم که تو نباشی، می‌خواهم تو نباشی!

(صحیفه امام، جلد ۱۶ صفحه ۴۵۲)

سه ساله بودید که فقیهان زمان، زانوی شاگردی در مقابل فقه جعفری و موسوی تان میزدند…
موسای زمان شما را “فداها أبوها” سر میداد…
برادرتان رضای آل محمد، شما را زینبی میدانست برای خود و فراخواندتان تا از مدینه تا طوس، برای احیای دین جدتان، کار زینبی کنید…
سوگند به شأنتان نزد پروردگار که فرمود: «فَإِنَّ لَكِ عِنْدَ اللَّهِ شَأْناً مِنَ الشَّأْنِ…»
اي فاطمه! قسم به جایگاه رفیعت که همانا براي تو نزد خدا مقامي از مقامات بلند است…

و چه گواراست خواندن زیارت نامه ی امام زاده ای از لسان امام!
برای من مایه فخر است مِن باب مونث بودن و مُسلِمة بودن؛ چرا که عالمان دین خود را که جهانی از تشیع در برابرشان فروتن اند در مقابل شما زانو زده میبینم!

عارفانی که قَدَح نیاز به سوی بارگاه شما بر دست گرفته اند!

زاهدانی که زُهدشان در مقابل تقوای شما بانوی بهشتی به زردی گراییده و “نیست” را میماند!
ای دخت ولی خدا… خواهر ولی خدا… ای عمه ولی خدا… ای فاطمه! سلام خدا بر لحظه ورودت به شهر مقدس قم… خوش آمدی بانوی کرامت!

عکس از خودم :)