ایالت متحده همین راهپیمایی اربعینه… همین مسیر نجف تا کربلاست… همین اقوام و ملل آسیایی و آفریقایی و اروپایی و…. هستن که پاهای تاول زده مانع متحده شدنشون نمیشه!

حب الحسین یجمعنا…

پی نوشت:

داشت پخش زنده حاج حسین یکتارو نشون میداد! به به عجب جمله ای گفت: ایالت متحده این همایش پیاده روی اربعینه از هفتادو دو ملت! اون ایالات متحده ها همه دروغین هستن!

پارسال همین موقع ها بود که یکم دلمون آروم گرفت; بعد پنج ماه سختی… 

بعد چند ماه اذیت شدن تو تبلیغ; حمایت نکردن بعضی مسئولین حوزه از نیروی مبلغشون; قطع حقوق طلبه شون; تحت فشار قراردادنش تا جای تبلیغش رو عوض کنه; تا نیان وسط و خدای نکرده عبا قباشون خاکی نشه; تا موقعیتشون به خطر نیافته; تا بعضیاشون ثابت کنن هر چی قیل و قال خوندن، علم لاینفع بوده; تا برامون ثابت بشه مردم عوام، ارادت و احترام به سادات رو بیشتر از بعضی هم لباسی هات بلدن; تا بفهمیم که از شیخ انصاری فقط مکاسبش رو بلدن و همینقدر فهمیدن! احترام به سادات شیخ اعظم به گوش دلشون نخورده!

از اینکه هیچ وقت اون دو رکعت نمازی رو که بیرون مسجد روی خاک و زمین، پشت درهای بسته مسجد، تو تاریکی به جماعت تو که روحانی راتب مسجد بودی فراموش نمیکنم… چون بعضی ها خودشون رو کلیددار مسجد میدونستن و نائب خدا روی زمین! نه احترام روحانی تو معرفتشون تعریفی داشت، و نه از میهمان داری تو شهرشون چیزی بلد بودن! اما بی هیچی هم نبودن؛ یه چیزهایی داشتن! مثلا ادعا! 

چون روایت و احکامی رو که براشون سخت بود و زندگی مادیشون رو به سختی و خطر مینداخت نمیخواستن بالامنبر بشنون… چون تعصب جاهلی نمیذاشت اشتباهات اقوام و نزدیکانشون رو رد کنن… چون هم دنیارو میخواستن هم آخرت… چون خودشون رو عالم میدونستن!!! 

همین ایام بود که درب مسجد رو میبستن؛ سجاده ی محرابت رو جمع میکردن! مثل خوارج گوشه مسجد نماز ظهر رو، فرادی بلند بلند میخوندن تا سر نماز به اشتباه بی افتی و نمازت خراب بشه…

هر چی تاریخ اسلام خونده بودم داشت برام تو زندگی طلبگی زنده میشد! گوش مردم رو پر میکردن که مسجد نیایید!!! نماز جماعت برپا نمیشه! تا ازون طرف به مسیولین بگن کسی نمیاد مسجد نماز بخونه!!!

سال پیش همین موقع ها بود که بعد کلی اذیت و سختی خدا وارد معرکه شد…

وقتی منبر محرم رو هم نااهلان ازت سلب کردن، خود امام حسین علیه السلام توفیق خدمت رو نصیبت کرد؛ اونهم درست در چند قدمی پیکر مطهرش؛ کنار ضریح، پایین پا… زیر قبه الحسین… خادمی برای جد بزرگوارت!

یکسال گذشته… بعضی هاشون که زندگی رو برامون تنگ کرده بودن زیر خروارها خاک خوابیدن بدون اینکه فرصت حلالیت داشته باشن…

بعضیهای دیگه که بهت میگفتن سیدها خیلی تندن دست خودت نیست!

جملاتشون بوی معاویه میداد… بوی تهمت ها و شایعاتی که اون ملعون به طایفه سادات و بنی هاشمی ها نسبت میداد…

بعضی از مسئولین غیر انقلابی میگفتن سید تو آتش به اختیاری نمیتونم بهت جایی رو برا تبلیغ بدم… 

یعنی توصیه رهبر به کام بعضی حضرات، هم مضحکه هم تلخه!!!

یادمه دم دمای رفتنت به کربلا، وقتی روایت امام جواد علیه السلام رو برات خوندم چقدر به جانت نشست! لذت بردی … کیف کردی! آخه شرح حال خودت بود… جوانی که خسته شده بود از تهمت ها و غیبت ها، امام فرمود فرار کن به سمت حسین…

و تو رفتی … و تنها چیزیکه تمام تلخی هارو از جانمون پاک کرد خادمی حسین بن علی علیه السلام بود…

امسال هم این نوکری و خدمت گوارای وجودت …

جمعه ها تعطیل است !
تا به حال کسی عید جمعه را به من تبریک نگفته است …
تا به امروز آنرا به کسی تبریک نگفته ام … شاید هر دویمان هنوز عید بودنش را باور نکرده ایم .
از کودکی فردای5شنبه برایم روز نظافت بود … پنجره ی باز … حکومت جارو … شبیخون به گرد و خاک….
چند سالی گذشت … با تو آشنا شدم … یادم نمی آید چطور … در گوشه ی ذهنم جا گرفتی ، امامِ خاتمی که قرار بود یکروزِ جمعه بیاید …. اوایل تو بودی و شمشیرت ، می ترسیدم از آنهایی باشم که گردن به زیر تیغ دهند … سال ها گذشت ، با سپری شدن کلاس ها تحول چندانی در چنته ی مذهبم دیده نمی شد … باز تو بودی و نام شناسنامه ایت ….
اولین بار در ” قصه ی انار مرحوم کافی” حضور حاضر غایبت را حس کردم ! دانستم متعلِّق به صاحبی هستم که متعلَّق من است . مولایی که همیشه هوایم را داشته ….
غصه ی بندگی ِکج دار و مریز ما را خوردن قصه ی غریبی نیست ، سهم الارث شما از جد رؤوفتان است ، همانی که حضرت حق در وصفش فرمود : “حریصٌ علیکم بالمؤمنین رؤوفٌ رّحیمٌ ” . همیشه خط خوردن مشق بندگی با جوهر سرخ از آن من بوده ، هفتاد مرتبه استغفار از آن تو ….
قبل از تو اگر کار نیکی از دستم در میرفت بی اثر انگشت نبود ! تا مبادا خدای نکرده به نام دیگری سند بخورد ! میخواستم شش دانگش مال خودم باشد ! و شاید به این خاطر بود که از یاد برده بودم حیّ و قیوم بودنش را و حتی بالا تر از آن لا تأخذه سنةٌ و لا نوم بودنش را … اینکه میبیند فعلم را و میشنود سخنم را که “هو السمیع العلیم “.
منِ قبل از شما قربتم با غین تلفظ میشد … ظاهراً در بیداری کامل بسر میبردم ، آنهم فقط صرف باز بودن چشمانم … اما هشیاری ام چند درصدی آنهم بسیار، دچار نقص عضو بود چرا که دمش هوا بود و باز دمش هوس ! خواستم خواست خود بود نه خدا ! در مسجدِ دلم هر که می خواست به منبر می رفت ، در محرابش هر غیر اعلمی امامت می کرد ، بر روی بدهای بندگی ام ضربدر فراوان بود چون کمتر در قنوتم شنیده میشد که ” الهی! الّف بینی و بین احبائک فی دار دنیا و دار القرار…” .
تا اینکه کاسه های نداشته ی انسانی ام را به سوی قنوت بسته ی تو گرفتم مولای من ، تا لحظه ای که لبریز اجابت گشت چند قطره ای من باب رهایی از قحطی درون نصیبم گردد .
با تو آموختم که با سر انگشت پیشانی درگه اش را دق الباب کنم ، چرا که لحظه ی بوسه ی پیشانی بر مهر ، لحظه ی استجب لکمِ خداوندی است … آری و آن دم هیچ فاصله ای بین حاجت و اجابت نخواهد بود .
وقتی در آغوش تنگ مشکلات به دنبال شرح صدر میگشتم و ذکرِ ” این نیز بگذرد ” هم کارساز نمیشد ، زمزمه ی ذهنم میگشت که” او می آید “…. آری آمدنت حتمی ست که ” أنّه علی رجعه لقادر ” . گاهی به این فکر میکنم که اگر بی مرامی ما بخواهد همینطور نور بالا بزند ، خواستنهایمان به نوعی دروغ مصلحتی باشد ، بیا بیا گفتنهایمان در لحظه های بد مستی باشد ، تو باشی و خودِ تنهایت ، ما باشیم و جمعِ جمعمان ، پس آن وقت یتیمیِ فرج را که دریابد ؟! تکلیف “و ما عطّل من احکام کتابک ” چه خواهد شد ؟! “کشف هذه الغُمه عن هذه الاُمه ” کی خواهد بود ؟! ذهنم میرود به آن سمت که زهرا (سلام الله علیها) چادر بر سر نمود … راهی مسجد گشت … رفت که منبر امامت را از خلافتِ نا اهلان تطهیر کند… و اینک : اگر زهرا (سلام الله علیها)دوباره چادر بر سر کند …
اگر دوباره برای دفاعِ از امام عصر راهی مسجد شود …
و بخواهد خلافت بر جهان را که گویی فدک غصب شده است وا پس گیرد …
خواهی شنید خطبه خواندنش را :
به رسم کتابت خدا که در مبارک سوره اش” نمل ” دو بار فرمود : « بِسمِ الله الرَّحمَنِ الرَّحِیمِ »
- وجدان های بیدار کجایند … چرا در معامله ی دنیا و آخرت با شیطانِ کم فروش مصافحه می کنند ، چرا انتظارشان را در جمعه ها خلاصه کرده اند؟!
مردم ! گل نرگس من که خار ندارد … چرا با گرمای گناه پژمرده اش می کنند؟!
بگویم که هوای آسمانِ چشم پاک فرزندم مهدی هر روز چگونه است ؟! “و أنزلنا من السماء ماءً طهورا …”
آه که به خدا پناه میبرم از این راهی که در پیش گرفته شده ….
حرمت و احترام را همچو خرقه ای کهنه از تن به در کرده، با به روز ترین مکر ها خود را آراسته اند؟! خون درون رگ ها دیگر برای زایل شدنِ دین بجوش نمی آید؟ حق دارند! حق دارند! زمانه زمانه ی خونسرد شدن است! مرحبا به غیرت آنان که دیگر دین را ناموس خود نمی دانند… مرحبا!
مردم ! همچو موری که بارکشِ اضافی آذوقه ی دیگریست مباشید! مگذارید ابلیس شامه ی حلال شناستان را مسموم کند که در نهایت آب طمع از دهانتان برای خوردن حرام آویزان خواهد شد. از سجده های طویل در برابر بُت نفس چه عایدتان می شود ، هو هو یتان به کدام معبود بر می گردد ؟ مردم ” فأین تذهبون “….” فأین تذهبون ”
مگر روح الله از خمین قیام نکرد؟! مگر زمینه را برای ظهور مهیا نکرد؟! مگر راه را هموار نکرد؟!
مردم! نایب فرزندم با او در غربت شریک است… غربتش را دریابید… مأمومش شوید که او نیز از ذریه ی ماست؛ آری، علی نایب بر حق ماست!
مردم! گل نرگس من که خار ندارد. . . 

خیلی زشته!

آدم جلوتر از پدر مادرش راه بره

خیلی زشت تره! آدم از مادرش کار بکشه

دیروز تو خیابون یه خانم تقریبا بدحجاب رو دیدم بچه نوزادشرو داده بود بغل مادرش خودشم دو متر جلوتر از مادرش داشت خیابونو متر میکرد!!! 

پی نوشت:

هر وقت خواستین برا پسرتون یا برادرتون زن بگیرین ازین دخترا که وقتی با مادرشون میرن بیرون، جلو جلو راه میافتن و ادب رو رعایت نمیکنن نگیرینا!!! و الا عروسیتون نمیام: 

جمعه ها جمعمان جمع است؛ بی آنکه بگوییم جایش سبز ،یادتان هست آن را که به
چاه غیبت انداخته ایم ؟!

تو خود بخوان دعای فرج را، دعا اثر دارد…

پسر فاطمه… 

عجل علی ظهورک…