عَلَم هائی که پشتشان نه گرم آیه ای است نه روایتی! اصلاً هر که مرد است، چو عباس (علیه السلام) عَلَم حریم امام نگاه دارد!
مدح هائی که مُرکب قلم وجودیشان عاری از حکمت و دقت و وثاقت است! کلب حسین می خوانند خود را! برای قُرب، زوزه می کشند! آیا نمی دانند که حسین علیه السلام برای قرب ما به بندگی و آدمیت، بسم الله سفر به کرب و بلا را سرود؟!
یا آن حسینی را که جناب محتشم سر داد “کیست که عالم همه دیوانه اوست” نشناخته اند یا دیوانگی برایشان خوشایند است!
حق الناس هائی که دلشان خوش است با آب دیده برای محرم پاک می شوند؛ اما زهی خیال باطل که حسین علیه السلام صبح عاشورا، تعداد یارانش را به 72 رساند و ذوی الحق الناس ها را سوا کرد و زمین شهادتش را به بها خرید؛ چرا که می دانست حتی اگر حسین علیه السلام باشد و فرزند زهرا سلام الله علیها -که تمام هستی از قِبَل وجودش، هست پیدا کرده اند- بازهم حق الناسش با چند درصد تخفیف برایش حساب نخواهد شد!
آری… اینگونه کج فهمیده اند مُحرَم را…
