باورش سخته!

ولی چکار کنم که سندش منتهی الآمال هست و صحیح…

ابواسحاق عمرو همدانی رو میگم… نوشتن از تابعینی بود که چهل ساااااااااال نماز صبحش رو با وضوی نماز عشاء به جا میاورد!

(یعنی چهل سال کم خوردن و نخوابیدن و در کل، حذف لذت های حلال.ٔ)

هر شب یه ختم قرآن میکرد!

(یعنی داشتن طی اللسان)

مورد اعتماد امام سجاد علیه السلام… اهل حدیث… عابدترین مرد زمان خودش!

بعضی کارها و اعمال نیک مقدسین رو که آدم میخونه انقدر با اعمال خودمون فاصله داره که واقعا باورش سخته… برا ماها بیشتر شبیه شوخیِ!

این خواهرزاده، دائی داره مفسر، پرهیزگار، قاری مسجد جامع کوفه و… به نام بُریر!

بُریر بن خُضیر هَمدانیّ کوفی…

آدم نمیدونه دائی رو فخر خواهرزاده بدونه یا خواهرزاده رو فخر دائی!

تو کتب تاریخی و روایی نوشتن که بُریر از بزرگان و شرافتمندان قبیله هَمدان و ساکن کوفه بوده…

اما..

تمام خصلت ها و شرافت هایی که اشاره کردیم به کنار…

بُریر، یکی از لبیک گویان به امام حسین علیه السلام هست… شهید واقعه عاشورا!

بازم جاداره بگم که:

واقعا حلال زاده به دائیش میره!

داشت وسط میدان رجز میخوند:

انْ تَنْكرونى فانا بنُ جعفر … شهيد صدقٍ فى الجنان ازْهَرا
يَطيرُ فيها بجناحٍ اخْضَر … كفى بهذا شرفاً فى المحشر

شیربچه بنی هاشم که از ناحیه پدر ومادر، ابن ابیطالب بود… علوی بودن رو از مادر داشت و عقیلی بودن رو از پدر… فرزند زینب کبری و عبدالله بن جعفربن عقیل بن ابیطالب! بنازم به این نسب… بنازم به این شرف!

اما شرافتی که ‌دست بالای دست بود و بیشتر از خورشید در آسمان ظهر عاشورا، بر روی زمین میدرخشید خواهرزاده حسین بودنه!

راست میگن حلال زاده به داییش میره!

حسین، محوری که سپیدی حق رو از سیاهی باطل با کیل و ترازوی مظلومیتش جدا میکنه… درست مثل پدرش علی، روحی له الفداء

طبق نقلی، عون، پسر زینب کبری سلام الله علیها یکی از هفتاد و دو جوانمردی بود که حسین بن علی رو یاری کرد و به شهادت رسید…

پی نوشت:

منبع برخی نوشته هام رو مستند میکنم به کتاب یاران شیدای حسین بن علی علیه السلام حاج آقا مرتضی آقا تهرانی

یادش بخیر! من و این خیابان غازیان خیلی با هم عیاق بودیم.
اما الان نیمه حضوری شهروند رشتی شده ام و یکجورهائی می شود گفت که پاره وقت در انزلی زندگی میکنم! به همین خاطر کمتر اتفاق میافتد که بخواهم در شهرم مسیری را پیاده طی کنم و اطراف و اطرافیانم را دعوت به حضور در ذهن برای بازی در داستان های تخیلی ام کنم.
واقعا هیجان انگیز است که از ذرات معلق در هوا هم نگذری و تجزیه تحلیلی برایشان داشته باشی! به چیزهای زیادی می شود فکر کرد و تحلیلی برایشان نوشت!
میخواهم یک برش از زندگی چند ساله ام را برایتان نقل کنم! همان که همیشه قصه گوها اولش را با “از خدا که پنهان نیست از شما چه پنهان” شروع می کنند! راستش دلم تنگ شده! برای آن ایستگاه اتوبوسی که همیشه زیرش پُر از پوست تخمه های شکسته است! همان پوستهائی که خیلی واضح تر از سازمان سنجش و آمار، میتوانند درصد جوانهای بیکار کشور را به آدم بگویند!
عوضش جلوتر، کنار فضای سبز خیابان، چند صندلی هست که اوضاع زیرش آدم را به یاد پارک بانوان پایتخت می اندازد! فکر کنم همنشین شبانه شان دو نفر از آن خانم های خوش صحبت یا بهتر است بگوییم پُر صحبت بودند که حرف، مجال شکستن چند تخمه را هم ازشان ربوده بود!
سر راهم تا حوزه خیلی چیزهای جالبی می دیدم!
گذر عابر پیاده که بابت لقی کاشی هایش مدام شرمنده عابرها بود و انگار با هر صدا، آقای شهردار را فریاد می زد! الان داخل شهر کمتر کوچه ای با سرو کله خاکی پیدا می شود؛ و الا رد پای عابرها خودش در حد یک دیوان، حرف برای گفتن دارد!
شاید بشود با یک نگاه فی الجمله به رد جا مانده از یک عابر، به بالجملگی برخی زندگی ها رسید! سنگینی فشار زندگی را در این دوران تحریم در عمق رد پای بعضی هموطنان به راحتی می شود دید! زمانه ای که شاید در آغوش گرفته آدمهائی را که حتی نائی برای سیلی زدن من باب سرخی صورتشان نداشته باشند!
برویم جلوتر که در این باره ناله ها بسیار است. . . یک پسته، که در کف خیابان از شدت درد و سنگینیِ زیر پا ماندن، خندان شده بود! این از آن خنده های دردآور بود که خیلی ها نمی توانند معنایش را درک کنند!
یک آقای نسبتاً چاق که مجبور بود برای گوشت نشدن شام چرب دیشب و هر شبی که می خورد، صبحها دوچرخه سواری کند! هواکش های کتانی مارکدارش که نصف حقوق کارمندای دولت بود خیلی حرفها برای گفتن داشت! خیلی خوب است که به فکر تنفس سلولهای کف پایش است!
حقیقتش نمیدانم علّت پیاده رفتن آن آقای نحیف که سائیدگی زیر کفشش نشان از پیاده رفتن های هر روزه می کرد چه می توانست باشد؟! علی الظاهر یا به فکر سلامتیِ بدنش بود یا جیب شلوارش! آخر برای قشر ضعیف، اندک اندک، پول خردها میتوانند عرض اندامی بکنند و در حد جمع و جور کردن یک گوشه از زندگی در حقشان لطفی نمایند!
گاهی گوشه خیابان، چند برگ و گل نیمه پژمرده می دیدم که نشان از گذر با سرعت یک ماشین عروس در انتهای شب داشت! ناخودآگاه صدای ممتد بوق ماشین در گوشم می پیچید و همان دعای همیشگی را برایشان می کردم که ان شاءالله در عروسیشان کنار خوشی گناه نباشد! دل مولا نشکند از خوشی زیادشان!
مساله قابل توجه مایه تعجب، بانوانی بودند که نمی دانم صبح ها از چه ساعتی بلند می شدند و چطور وقت می کردند ابتدای روز به طراحی دکور ظاهرشان بپردازند و شاهد مثالی برای اصطلاح هفت هشت قلم شوند! نمیدانم فی الواقع پیکاسو و ونگوگ در نقاشی سرعت عمل بیشتری داشتند یا اینها؟! حقیقتاً لا أدری!
سکه های کف خیابان هم برای خودش داستانیست! گه گداری که به چشمم می خورند مرا می برند به دوران کودکی! زمانی که با پدرم به محل کارش رفته بودم برای برق کشی تونل منجیل! از دیدن آن همه سکه در تونل و اطراف خیابان بُهت زده می شدم! اما بعدها فهمیدم که آنها صدقه سلامتی مسافران راه بودند که از ماشین به بیرون میانداختند!
در عالم کودکی فکر میکردم مثل قهرمان کارتن دزدان دریایی به گنج رسیدم! آخر ما دهه شصتی ها با سکه پنج تومانی خیلی خاطره ها داریم! برایمان در حد کرایه یک مسیر، کار راه انداز بود و علی رغم حجم کمش، مسافت زیادی رخت عابر پیاده گی را از تنمان بر می کند!
اما این قسمت مسیر خیلی برام خوش آیند بود! گذر از کنار چند گُل فروشی! البته هیجانش مال زمان برگشت بود؛ چون گلها در آن وقت بیرون بودند! آدم را به یاد عبور از کنار عطر فروشی های میدان شهرداری میانداخت! گلهائی که هر روز در سبد ژست می گرفتند تا برای برخی عرض تبریک داشته باشند و برای برخی دیگر عرض تسلیت!
کاش گل فروش ها هم مانند عطر فروش ها برای تبلیغ کارشان شاخه گل می دادند به عابرها!
صحنه ای که از یک خانم و آقای مُسن دیدم برای چند لحظه تمام تصوراتم را از تکیه زدن به همسر درهم کرد! چتری که آقا فقط بالای سر خودش گرفته بود و خانم جایی را برای قطرات ریز باران به روی شانه های مهربان مادرانه اش باز کرده بود!
مانده ام در طول پنجاه شصت سال زندگی مشترکشان کدام یک به دیگری تکیه کرده؟! ستون، چه کسی بوده؟!
اما بعد… شارژ مصرف شده ایرانسل! یکی دیگر از آن چیزهائی که کف خیابان به کرّات به چشم می خورَد! برایم حکم ته سیگار بعضی انسانها را دارد! انگار پولی که بابت هر دو داده می شود یک جورهائی دود شده، راهی نیست آباد می شوند! دوّمی ریه و هوا را آلوده می کند؛ اوّلی زمین و سیگنالهای مغز را!
دفتر مسافرتی! این از آن حسرت های بزرگ است که کمر دلم را بد خم کرده! من از آن دست آدمهای ممنوع الخروجم که حق ورود به کرب و بلا را ندارد! آن هم به بهانه ناامنی! علی الظاهر حسین بن ولی- پدرم- اجازه خروج نمی دهد؛ اما فی الواقع این حسین بن علی است که اذن دخول نمی دهد!. . .
بغض سد راه نوشتنم شده! فعلا بدرود. . .  

پی نوشت:

۱.این نوشته رو حدودا چهارسال پیش قلم زدم

۲.عکس مال خودم نیست

مگر نه این است که برایت از جان باید گذاشت امامِ جان ! … با اتصال به تو در راهش ز جان گذشت … پس اینبار بی دوات و قلم برایت خواهم نگاشت ! سرنشتر طعنِ به خود را بر رگ ِسبابه خواهم زد تا أبجد و هوز و حطیِ ذهنم این بار در راه یاد تو به حق ریخته شوند ! … آری به حق … باید که دست را با وضو غسلش داد ؛ از مطّهر گفتن لازمه اش مطّهره شدن است ! .
رخصتی در کار باشد برایتان چند جمله خواهم گفت آنهم از پس پرده غیبت … ؛ مولا ! تقویم قمری را از نظر گذراندید ؟ «قربان» با آن همه عظمتش خود را به پای جمعه ات انداخته بود ؛ نیامدی حاجی ! ؛ گذشت … اینبار مُحرم با پرچم ” أین طالب بدم المقتول بکربلا ” جمعه ات را دق الباب کرد ؛ باز نیامدی صاحب عزا ، مُحرمِ امسال ، فقط به قدر سه جمعه دیگر فرصت مهدوی شدن دارد ؛ فرزندان حسین(علیه السلام) اینبار تشنه تر از قبل اند ، عطش گرفتن انتقام مظلومِ فتاده در گودال به جان دارند ؛ لب هایشان به جای العطش اینبار خشک العجل است ! یا معزالاولیاء ! عزّتِ در پشت معجر عمه ها چشم به راه توست .
پنجاه و هفت بهار عمر حسین(علیه السلام) و هفتاد و دو یارِ مردش را که مقایسه می کنم با هزار و چهارصد سال بودن تنهای تو و نداشتن سیصد و سیزده یارِ مرد ، نمی دانم حسین(علیه السلام ) برایت خون گریه کند یا تو برای خونِ حسین(علیه السلام) ! .
آیه والعصر نمازم ! امامِ جان ! ، کمی برایمان روضه صحرا حواله کن ؛ از بطن بطن نگفته و پنهانش بگو ؛ آیه به آیه برایمان تفسیرش کن- السلام علیک حین تَقرَأَُُُُ و تُبیّن - از بخش بخش شدن ” جان ” عباس(علیه السلام) بگو … می گویند مُشت آدمی نشان از حجمه قلب او دارد ! درست ، امّا مولا از قلب سه ساله ای بگو که از مُشت کوچکش هم کوچکتر بود و با سنگینی بارِ عزای پدر از نفس افتاد ؛ بنفسی أنت ! از خارجی خواندن آل عبا و اولادشان در پرده های آخر اسارت بگو که ما را به یاد کنایه های به نائب برحقّتان می اندازد ! آنجا که علم و اجتهاد ، طهارت باطن و نیابت ولیّمان را منافقین به طعن می گیرند که مقتدای شما چنین و چنان … ؛ سر آخر می رسم به این جواب که آل زیاد در هر زمانه ای از مادر ” پلیدی ” فارغ می شود که تاریخ تکرار مکرّرات است ! مگر نه اینکه قبل تر از اینها ، بی بصیرتان با شنیدن شهادت علی(علیه السلام) در محراب گفتند : علی و نماز ! ، مگر می خواند ؟! .
سال های پی در پی که پرده های کربلا را به تکرار می گذارند و حماسه حسین( علیه السلام) دلیل می شود برای ” کمی ” آدمیّت برخی هایمان ، تازه طعم کلام عاشورا علیه السلام را حس می کنم که الحمدلله علی عظیم رزیّتی یعنی چه ! وقتی ما رأیت إلا جمیلای صبورترین خواهر شهید دنیا را هم ، مقیّد زیارتنامه می کنم درصد بیشتری از جهالت ذهن ، رنگ و بوی دانستن و درک ، به خود می گیرد و آن وقت است که نقول : الحمدلله ربِّ العالمین ! … حُسَین(علیه السلام)مِن فَضلِ رَبِّی ! . امّا مولا ، روضه گودال را که می شنوم دلم به شک می شود که بخواهم آمدنت را یا نه ، پرده غیبت زره جانت باشد برای هر دویمان بهتر است ( شما و ما مردم دنیا ! ) ، هرچند که در مرام شما ، حسینی شدن رواست که کُلُکم نورٌ واحد ، اما اشقی الاشقیایی شدن ” شاید ” از امثال من به قدر فاصله انگشت کوچک و بزرگ بُعد نداشته باشد ! وقتی حیوانیت می شود فصل لاینفک ناطقیتم ، پُر می شوم از هبوط بندگی و نمیدانم با وجود فرسخ ها دوری از محضر قاضی القضاتی ات شکایت نامه علیه خود را به کدام دست عادل بسپارم ؛ از خودِ بعد از ظهور واهمه دارم مولا … دستم بگیر یدالله الاعظم .
وقتی شیطان و نفسِ سامری صفت ، دست رفاقت می دهند و برای معامله ما - ملت به دور از منجی - با جهنّم ، شعله معرفت را پایین می کشند ، آنوقت است که ما می مانیم و تاریکی محض درون ، ناخواسته بی آنکه بدانیم به هنگام نوشتن بیا مولا ، جاذبه دنیا ، نقطه را به اوج می کشاند و با عمل دست و هدایت ظلمتکده دل ، حک می شود : نیا … ! آنجاست که می رسیم به پوچی کلامی که یک عمر خود را با آن کلاه به سر کرده ایم که : دل پاک باشد ، هرچه بادا باد ! غافلیم که العجل های بی بصیرت ، همسنگ مُهر نامه های دروغین به حسین(علیه السلام) است ! .

براستی ما شیعه ای نبودیم که شما آل علی(علیه السلام)به خاطرمان سَری بالا بگیرید ، آب به چاه تنهاییت می ریزیم تا که رسم درد دل جدّ غریبت با خودِ تنها ، آباد بماند و تو باشی و آهنگ حزین ریختن قطرات اشک بر اعماق ظلمانی چاه و محو شدن حاله نورانی امامت بر آب های زمین ! زمینی که اگر قدم امامتت نباشد مَحرم کن فیکونی خواهد شد .
.
.
.
و امّا بعد ! می گویند این روزها روزهایی است که باید یک طرفه شد ؛ افسار مرکب زندگی را به یک سمت چرخاند : خیمه حسین(علیه السلام) یا که حکومت ری ! ؛ مابینی برای علیه السلامی بودن یا که اللهم اللعن أول ظالمی شدن وجود ندارد … وقتی کسی به سمت مالی می رود که پرورده حرام است و مزاجش ابایی از خوردن آن ندارد بداند که اگر در کربلا بود شاید نسبت به خلخال و زیور یتیمان حسین (علیهم السلام)هم بی میل نبود ؛ که حضرتش فرمود : چه کنم که شکم هایتان از حرام پُر شده است ! ؛ اگر سیاهی چادر ، قلب کسی را تنگ می کند و به سُخره می گیرد بر سر کُنانش را و فراموش می کند که سُنّت ، سُنّت فاطمه اطهر(علیهاالسلام) است ، شاید با معجر کشیدن از سر زینب و اهل حرم حسین(علیه السلام) هم مشکلی نمی داشت ؛ اگر کسی اهل ” لاتقف لیس لک به علم ” نیست و از هر دری می گوید بی آنکه از صحت و سُقمش مطلع باشد شاید با دیدن اسیران کربلا از زبانش خارج می گشت : خارجی ها ! امّا چه بگویم از نگاه حرام و نگاه حرامی ها به خیمه نوامیس حسین(علیه السلام) که هیچ نگفتن بهتر است … .
امّا اگر رفتی به دنبال پسر فاطمه(علیهاالسلام) بدان که چه بسا دشواری راهت با اسارت در دنیا و سوار شدن بر مرکب های معیوب و پستی و بلندی مسیر کمال ، قرین خواهد بود چه اینکه محلی برای اُطراق و آسایش باشد یا نه ” که در این دنیا تا انسان را به بلای کرب و بلا مبتلا نسازند رهایش نمی کنند ! ” (شهیدآوینی) ، هرچند نباید غافل شد از نتیجه صغری و کبرای سخن که همان سعادت اخروی است ؛ همین قدر که پی بردی به صحّت سلب ابدیت از دنیا و حمل کردی ازلیّت را برعقبی ، کار تمام است ، خود به خود کشیده می شوی به سمت خیمه برپای امامِ زمانت … ان شاءالله .  

پی نوشت:

این متن رو سال پنجم طلبگیم نوشته بودم… سالها پیش

مثل امروزی بود… البته حدود هزارو چهارصد سال پیش… بیست و هشتم ذی الحجه… چند روز قبل از محرم…

یادت هست طِرِماح! منزل عُذَیبُ الهَجانات! با چهار نفر دیگر از اهالی کوفه به امام پیوستی… ابیاتی در مدحش خواندید…
طِرِماح! قرار بود بیست هزار جنگنده طائی از قبیله ” طی” برای یاری امام بیاوری!
یادت هست امام رئوف برای تو و قومت از خداوند طلب خیر کرد… هرچند که هنوز قولت را نقد نکرده بودی!
یادت هست آن لحظه را…وقتی از امام اجازه گرفتی تا مقداری غذای امانت از شهری به شهر دیگر ببری و به اهلش برسانی، و برای یاری امامت بازگردی، حضرت تو را چه فرمود?!…
“برو… اما زود بازگرد!”

طِرِماح! طِرِماح! زود برگرد امام، یعنی نرو… یعنی بمان..‌. وقت کم است…

اما رفتی… هرچند زود بازگشتی… ولی کار از کار گذشته بود… رقم خورده بود آنچه اینک بعد قرن ها در وصفش میخوانیم ,مصیبة ما أعظمها و أعظم رزیتها فی الاسلام و فی جمیع السماوات و الارض,… .

طرماح!… امروز برای چون منی یک روز عادی بود… اما برای چون تویی روز سرنوشت!

روز سرنوشت تو از کفت رفت… طرماح! بگو حسرت ما در کدام روز قرار است رقم بخورد!

از برای اهل و عیال رفتی؛ اما زود آمدی! ولی نه… برای با حسین علیه السلام ماندن دیر بود… خیلی دیر!

اینک نه تو هستی؛ نه اهل و عیالت… هر دو در آخرتی هستید که در وصفش فرمود: یوم یفر المرء من أخیه و أمه و أبیه… همه از هم گریزانند!

دلیر قبیله طی! من روز حسرت نمیخواهم… بگو چه کنم…