نیمه ماه آمدی تا ثابت کنی نیکوتر از هر چه قمری… آری، ماه نیز پیش قدم های شما خمیده است…

مولای من! در نیمه ی رمضان دست به دامان دعای مجیر شوم یا خانه ی سراسر کَرَمت را دق الباب کنم! سبحانک یا الله! و چه مُجیری بالاتر از آلِ نبی، اولادِ علی!

پدرت مولودِ خانه ی خدا و برادرت نامیده شده به نام خون خدا و خودت مولودِ مبارکِ ماه خدا! این چه سرّیست که سراسر غرق در خدائید فرزندان رسول خدا!

ببین که شقایق ها نیز ماتِ چگونه پرپر شدن تـواند… چشمانشان کبود و خسته ی اشک بر مظلومِ درْ خانه و کاشانه است… نوایشان اینگونه به گوش می رسد که: « آری، به واقع تا وفـا هست زندگی باید…»

ای مجتبی! مولای ما!

بزرگزاده باشی و بی بارگاه! للعجبا… اما نه، فقط فرزند ابوتراب می تواند اینچنین خاکی و بی آلایش باشد! اما قسم به سُم اسبانِ سواری که همهمه ی آمدنش جهان را فرا گرفته، روزی فرا خواهد رسید که حق مغصوبِ امامتتان نیز گرفته خواهد شد تا چه رسد به بارگاه بهشتی بر بالای مضجع شریفتان… همهمه اش می آید… نزدیک است…

بانو! عاشقانه هایت را در برابر نبی که می خوانم، سراسرْ خواستن های عالَم برایم هوس را می نماید… آنگاه که محو فرستاده ی خدا شدی و خوشبختی را در همسری محمد صلی الله علیه و آله تعریف کردی و آن را مایه ی افتخار دانستی، چقدر بزرگ زاده ای ات به چشم آمد…
اطرافیان، علاقه مندی دوطرفه را در حین خطبه ی عقد از زبان مبارک جناب ابوطالب شنیدند آنگاه که فرمود: و له فی الخدیجة رغبه و لها فیه رغبه‌…
و چه بی آلایش پاسخ دادی آنگاه که نبی شما را مخاطب قرار داد و فرمود: «شما بانویی هستید دارای ثروت و من فردی فقیرم که چیزی در اختیار ندارم… کسی دارای موقعیت تو رغبت به کسی مثل من پیدا نمیکند، من جویای همسری ام که حالش مانند حال خودم و از نظر مالی همتای خود من باشد.» در جواب عرضه داشتید: « به خدا سوگند ای محمد! اگر تو مالی نداری، من ثروت زیادی دارم؛ و کسی که خود را در اختیار تو قرار داده است چگونه مالش در خدمت شما نباشد… من و سرمایه ام و کنیزانم و آنچه در اختیار دارم از آن شماست، و تحت امر شماست و هیچ منعی از طرف من نیست… » قسم به چشمان مبارکتان که اشک در آن حلقه زد از شوق وصالِ محمد-فرستاده ی خدا- نبی نیز محو صداقتِ زنانه ی شما بود…
بانوی نجیبِ محمد! حُب قلبیِ نبی برای عدو آنقدر گران بود که از شدت خشم قلم به دست گرفت و تحریف کرد کمال و جمالتان را… گفتند بیوه ای بود پیرزن! للعجبا که مورخینِ موثق عالم اسلام سخن به حدیثِ حَسَن گشوده اند و شما را در زمانِ خواندن خطبه ی عقد با نبی، در اوج جوانی و زیبایی دانسته اند! خط به خط زیارات در وصف شما اشاره به رحِم پاکی دارد که سرآغاز شکفتن نسلی معصوم و مطهر دارد… بانویی عفیف که تنها یکبار پیمان مودت و همسری بست؛ آنهم با نبی!
بانویِ اصیلِ عرب! خدیجه بنت خُویلد! آرزویِ ما ذره ای زنانگیِ ناب شماست… ما را دعا بنما…

بعدظهری بودن!

بعدظهری بودن یعنی آخر کِیفِ دنیا… اینکه کُلی وقت داشتی برای کارهای دخترانه…
کیسه فریزری را که قرار بود دور لقمه زنگ تفریحت بشود را برداری و بروی باغ پشت خانه و با دخترک همسایه ساعت ها وقت بگذاری برای پُر کردن آن با گُل های ریز آبی و صورتی « فراموشم مکن»! و بعد با ریختن گل های چیده شده بر سرت حس شازده خانم بودن درونت را پروبال دهی و هر چه قند در دل داشتی دانه دانه آب کنی… روی چمن ها دراز بکشی و به شکلک درآوردن ابرها بخندی!
اصلا اهمیتی نداشت که ساعت ها زیر آفتاب بمانی و تیره شوی… حتی در حین دویدن پاهایت گیر کند به بوته های گل سرخ و خراش بیافتد! آنقدر خوش بودی که مدتی باید میگذشت تا سوزشی در پایت حس کنی و نمیدانستی در جواب سوال “چه شده ی مادر” چه باید بگوئی!
بعدظهری که بودی کل ساعت های دنیا در مشت کوچکت بود… صدها دقیقه وقت داشتی برای هزاران کار شدنی و ناشدنی… اصلا خدا تو را خوشبخت ترین میکرد در شیفت ظهر مدرسه! صبحانه میخوردی و تکرار کارتون مورد علاقه ات را میدیدی! کسی هم نمی توانست
متهمت کند که مشق ننوشته ای!
حتی می توانستی با مادر به خانه ی همسایه بروی یا پیش مادربزرگ…
بوی جاافتادن ناهار مادر را دقیقه به دقیقه می توانستی بچشی و کِیف کنی از این همه حس در خانه بودن! لحظات آخر ظهر هم، فاتحانه ناهار خورده راهی مدرسه میشدی و کلی حرف داشتی برای بغل دستی ات!
صبح ها محله پر بود از مادرهای خانه دار و خانه ها خالی بود از هرچه پدر خانه نشین! پدرها همیشه صبحی بودند! بعدظهری بودن فقط مال مال ما بچه ها بود و بس!

بعدظهری بودن یعنی آخر کِیفِ دنیا…

+عکس_تولیدی به یاد گذشته ها و گل چیدن ها :)