بانو! عاشقانه هایت را در برابر نبی که می خوانم، سراسرْ خواستن های عالَم برایم هوس را می نماید… آنگاه که محو فرستاده ی خدا شدی و خوشبختی را در همسری محمد صلی الله علیه و آله تعریف کردی و آن را مایه ی افتخار دانستی، چقدر بزرگ زاده ای ات به چشم آمد…
اطرافیان، علاقه مندی دوطرفه را در حین خطبه ی عقد از زبان مبارک جناب ابوطالب شنیدند آنگاه که فرمود: و له فی الخدیجة رغبه و لها فیه رغبه…
و چه بی آلایش پاسخ دادی آنگاه که نبی شما را مخاطب قرار داد و فرمود: «شما بانویی هستید دارای ثروت و من فردی فقیرم که چیزی در اختیار ندارم… کسی دارای موقعیت تو رغبت به کسی مثل من پیدا نمیکند، من جویای همسری ام که حالش مانند حال خودم و از نظر مالی همتای خود من باشد.» در جواب عرضه داشتید: « به خدا سوگند ای محمد! اگر تو مالی نداری، من ثروت زیادی دارم؛ و کسی که خود را در اختیار تو قرار داده است چگونه مالش در خدمت شما نباشد… من و سرمایه ام و کنیزانم و آنچه در اختیار دارم از آن شماست، و تحت امر شماست و هیچ منعی از طرف من نیست… » قسم به چشمان مبارکتان که اشک در آن حلقه زد از شوق وصالِ محمد-فرستاده ی خدا- نبی نیز محو صداقتِ زنانه ی شما بود…
بانوی نجیبِ محمد! حُب قلبیِ نبی برای عدو آنقدر گران بود که از شدت خشم قلم به دست گرفت و تحریف کرد کمال و جمالتان را… گفتند بیوه ای بود پیرزن! للعجبا که مورخینِ موثق عالم اسلام سخن به حدیثِ حَسَن گشوده اند و شما را در زمانِ خواندن خطبه ی عقد با نبی، در اوج جوانی و زیبایی دانسته اند! خط به خط زیارات در وصف شما اشاره به رحِم پاکی دارد که سرآغاز شکفتن نسلی معصوم و مطهر دارد… بانویی عفیف که تنها یکبار پیمان مودت و همسری بست؛ آنهم با نبی!
بانویِ اصیلِ عرب! خدیجه بنت خُویلد! آرزویِ ما ذره ای زنانگیِ ناب شماست… ما را دعا بنما…
