سلوک، از شیراز تا نجف!

تـو را فیلسوف، عارف و مفسر شیعی می نامند؛ اما من بزرگی شما را در آن لحظه میبینم که برای حل مسالة، دست به دامان دختر موسی بن جعفر راهی حرم می شوید… صد البته آنکه شاگردیِ معرفت نزد شیخ بهائی ها و میردامادها بکند نامش همچو آنها مانائی خواهد داشت…
از ثمره ی استادیتان بگویم که فیض کاشی ها پروراندی برای اسلام و عبدالرزاق ها تربیت نمودی!
جهان اسلام سومین مکتب مهم فلسفی خود را مدیون شماست ای ملای تمام عیارِ شیرازی! حکمت متعالیه ات چون مصباحی، تاریکی جهل را به خاموشی کشانده!
اسفارت هنوز به یادگار در بین فیلسوفان محفوظ است و راهگشا…
در لابلای تمام ابتکارات علمی و فلسفی ات، برای اهلش عِطر مکاشفاتت آنچنان به مشام می رسد که با خواندن هر خط، سِماع و چرخی وصف ناپذیر به جان و دلشان می افتد!
کسی نمی تواند در اصالت ها، تشکیک ها و وحدت وجودها تاثیرگذاری مکاشفات عرفانی ابن عربی را بر افکار حکمی شما منکر شود؛ که اگر شود یا شما را نشناخته یا از قیل و قال ابن عربی بی خبر است!
خمینی کبیر نیز انقلاب اسلامی را متاثر از تفکر صدرائی پی ریزی نمود…
شاید خواستی با هفت بار پیاده قدم برداشتن به سمت بیت الله الحرام فریادی آرام بزنی که علم در سینه ی متقین است… شاید خواستی زاهد و عالم را در یکجا جمع کنی تا عالمیان ببینند…
و چه مشقت ها تحمل کردی ای مجتهد بزرگ آن دم که در برخی مسائل فقهی با بیشتر اندیشمندان محل تدریست تفاوت داشتی! شاه عباس را علی رغم میل باطنی وادار به تبعیدت کردند… از اصفهان به روستایی در قم مقدس تبعید شدی… در همان روستای کوچک و دورافتاده ی کهک نیز جلسات درست را پهن کردی و لحظه ای از پرداخت زکات علمت دریغ ننمودی! ای آرمیده در شهر نجف! هنیأ بک همجواری ابوتراب…
ای عابدِ عالِم! ما اندر خَم فتح و کسر و ضم کلامیم، تا چه رسد بخواهیم با سوزنی به دست وارد وادی علوم شویم! ما مثقالی ذره ای حکمت جوشیده از درون را تشنه ایم… ما را دعا بنما!