حاج خانم که باشی...

حاج خانم که باشی خنده ات را زیر گوشه ی چادر پنهان میکنی؛ قهقه که دیگر هیچ…
حاج خانم که باشی نیازی به معطر کردن خود بیرونِ منزل نداری! عِطر وقارت حتی در کوچه های بهشتیِ اقاقیا پُر می شود! راه رفتنت تمنا میکند استعاره های تمشی فی الارض قرآن را…
سر به زیریُ و دل به هوا سپردن رها میکند هرچه سر به هوائی جوانی را… “نا"ی نامحرم را هیچ دلیلی نمی تواند بردارد و محرمش کند؛ غیر، غیر است و غریبه، غریبه!
حاج خانم که باشی و ملتزم به اسم و مسمّی، از زبان قرآن مؤمنات خوانده میشوی، صالحات خطاب می گردی… حُسن خلق می طلبد این مقامِ حاج خانم بودن! طهارت دل، نگاه، ذهن! دیگر هر چه دیده ببیند دل نمی کند یاد!
اصلا کدبانوئی است که انگشتانش با هنر سر و سرّی دارند… بوی عِطر غذای جاافتاده اش به زندگی، زندگی میبخشد!
حاج خانم که باشی همسرت همیشه آقاسـت؛ حریم دارد مَحرَمت در خانه به برکت حرمتی که تـو در زندگی برایش بافته ای! بچه هایت شادند، شادِ شاد!
در حیاط خانه اش گل های شمعدانی حرف اول و آخر را می زنند؛ آخر، این نماد عشق خوب می داند دامان عفت را کجا پهن کند…
اصلا خوب بودن “رسم” حاج خانم بودن است! اگر مرامش را داری بسم الله…

+تقدیم به حاج خانم ترین بانویِ دنیا….

 + خدایا! خوب بودن روزیمون کن…