امامِ زمانِ حسین علیه السلام

کَرَم که بی حد و اندازه شد هوس می کنم کُمِیت از دیار قم شوم؛ آنسان که در محضر صادق ترین جعفر آل عبا(علیهم السلام)شعر سرود و هر بار درهم و دیناری از دست امام زمانش تبرکاً دریافت نمود ! ؛
“… مولا برایتان شعری سروده ام ، بخوانم ؟! بخوان کمیت …
…إعطای کیسه ای درهم … .
… آقا باز هم بخوانم ؟! بخوان کمیت …
… بازهم دست پُربرکت ولی خدا و کیسه درهمی برای شاعر …
…
… .”
آقای من ! یابن رسول الله ! کریم اهل بیت ! قصدِ از شما گفتنم نه من باب درهم است و دینار ؛ هرچند هرآنچه از دست کیمیایی شما خاندان عصمت رسد، برای ما طلاست و از زر ناب هم ناب تر… از طرف دیگر سلام ما رعیت، آنچنان هم بی طمعِ بی طمع نمی باشد؛ نیمی نگاه طلب دارد احوالم … زندگی ام در بند عنایت ذوالجلالیتان است مولا … قاضی الحاجات دوشنبه هایم، می خواهم سری بالا بگیرم در مقابل تمام دهان کجی های دنیای دون و پرستیدگان و خریداران نهان و آشکارش - چه آنها که عقد دائم کرده اندش، و چه آنانی که به عقد متعه درآورده اندش!- مولود شب های مجیر ! پناهم ده … أجرنا من النار یا مجیر … .
مولا وساطتی بفرمائید… اگر نیمه های شب زائری آمد بر مزارتان که عطر یاس گریبانش پُر بود از غربت و اشک هایش به رنگ خون دل، سفارش بکن مایی را که زمین خورده زمینیم … وساطتت کنید میان ما و ولیمان که صدها برابرِ وادی طور و سینا از امام جانمان بدوریم! ، هرچند شما خود رنج کشیده ی بی یاوری هستید، آنقدر که شمشیر را در غلاف کردید و قلم از غلاف بیرون کشیدید برای نوشتن پیمان نامه صلح!
مولای من! حیات و ممات و حال اکنونتان، هر سه یک نقطه عطف دارند ؛ آنهم غربت ! … غربتی که اینبار سر منشأش از خانه جاری بود…
” هم سری ” که ” یخرجونهم من النور إلی الظلمات ” را از میان آیه های قرآن برچید و شد یلعنهم الله و یلعنهم الرسول … براستی از خانه امام زمان روانه جهنم شدن خود للعجبایی دارد !!!
برایم قابل درک نیست!… چگونه می شود کنار حجت خدا بود و از او حظّ بندگی نبرد … سخنم با ملعونه معاویه است … هرچند گودال آبی که بی چشمه ی جوشش باشد لاجرم خشک خواهد شد؛ فرزند معاویه بودن با بی بُتگی فرق چندانی ندارد! 
پدرت علی بن ابی طالب روحی له الفداء مولود خانه خدا بود و شما مولود ماه خدا … شریف، زاده شریف است… عصاره ی جانِ زهرا؛ میوه دلش(علیهاسلام) … چکیده علی(علیه السلام) باز هم بگویم مولا ؟! … .
در مقابل شریف ترین حدیث که زانو میزنم شما را از مقربین تحت کساء می یابم! برپای منبر روایات رسول قرشی عزیزمان که می نشینم شباب اهل جنة مییابمتان … امامِ زمان حسین(علیه السلام) باز هم بگویم آقا ؟! … .
مگر می شود برسر سفره حلال علی(علیه السلام) نشست و نیکو نشد … مگر می شود گرد و غبار کوچه های مدینه را قدم به قدم با مادر بجان خرید و با وِلا نشد … مگر می شود کسی را ابن ابی طالب خطاب کرد و غریب نشد … باز هم بگویم مولا ؟! … .
نمی دانم !… سرِّ بی بارگاهیتان را نمی دانم… نکند خود نمی خواهید… شاید هنوز هم ذهنتان درگیر خاکی شدن چادر مادر است و دوست میدارید گنبد بارگاهتان با مادر یکی باشد؛ طاق آسمان!… شاید به مخفی بودن صد ساله مزار پدر می اندیشید … و شاید هم هنوز هیچ سنگ و خشتی شرافت احاطه مزار شما را در خود نیافته است… حجر الاسودهای عالم به فِدای شما فرزندان رسول خدا… باز هم بگویم آقا ؟! … .
ای” آل محمّدِ” صلواتم … أیها شهید القائمی که پرچم صُلحت، هم سنگ پرچم جنگ حسین(علیه السلام) در نینوا بود… ای پسر حیدر کرار… ای بی هماورد جمل و نهروان … ای اولین جوانه ی درختِ طوبای بتول… باز هم بگویم مولا ؟! … .
از طلوع آفتاب بس نشسته ام مولا ! بر دانه دانه ی خاک بقیع ، گره توسل بسته ام … از راه دور … یا وجیه عندالله ! آیا اشفعی لنا عندالله ؟!

امامِ زمانِ حُسَین! حسن جان! مرا حسینی کن…