تو بهشتی یا بهشت تو!

نبی برای اثبات نبوتش اعجاز می خواهد… آری… اما شقی برای ثبت شقاوتش چه می خواهد؟! 

نمی دانم!

شاید طالب چیزی نباشد- که به عکس- بخواهد اندوخته های فطری اش را نیز برباد دهد:

انسانیت

حریت

و تو ای پسرملعون ملجم! تبت یدی… تبت یدی که با شمشیر خیانتت ماه کوفه را مضروب کردی! امیر ما نایل گشت به شهادت و تو نازل گشتی به درجه اشقی الاشقیایی! 

و اینک ذق! إنک أنت العزیز الکریم!

اگر دین نداشتی لااقل در صف آزادگان، شاهرگ عمرت را میزدی! هرچند پینه پیشانی و زانوان چونان شتر، مانع از آن می شدند که خود را خارج از دایره دین ببینی!

و سرانجام پی دارالایتام دنیا را برای شیعیان ریختی… قدر علی روحی له الفداء پر شد از تنزل ملایکة و روح… اما اینبار ` من کل امر` چیز دیگری بود… سلام هی حتی مطلع الفجر سلام پایان بود… شب معراج علی بود و  نزدیک شدن به خدا و تداعی دوباره `کان قاب قوسین أو أدنا` با عرش.

آری… مالک الملک، ملکش را از زمینیان نزع کرد و عطا کرد به اهل الجنة… هنیا بهم…گوارایشان باد هم نشینی با پسر ابی طالب… گوارایشان باد.