در طبقِ اخلاص...

 به اربعین حسینی که نزدیک تر می شوی میبینی هرکس یک دغدغه دارد؛ یکی قلبش آماده رساندن خون به چشم می شود تا خون ببارد؛ دیگری هم نذری و پخت و احسان دادن، کار هرساله اش است و هرچه دارد طبق طبق با چاشنی اخلاص به عزاداران أبی عبدالله تقدیم می کند… سینه زن ها از مادر سادات مدد می گیرند و غبار دل را دو دستی می تکانند… عده ای دیگر هم دغدغه شان لباس مشکی است! البته دو دسته اند؛ عزاداران مخلصی که ماتم حسین(علیه السلام) مشکی پوششان می کند و در فکر همرنگ شدن با شال پسر فاطمه اند و درمقابل، جماعتی که با لباس و آرایش و لبخند، داغ دل صاحب عزا را شعله ورتر می کنند! عاشورای حسین و لباس نو؟! محرم و صفر و آرایش آنچنان؟! در قدیم الایّام، مردم پای طفلانشان را به احترام دردانه های حسین برهنه می کردند؛ اینک ما مردم آخر زمان را چه شده که به فکر نو کردن کفش پای بچه هایمان در عزای حسین(علیه السلام) هستیم؟! مردم! روز عزای فاطمه(سلام الله علیها) شادی کردن جزا دارد؟!»این که مادر رو بگرداند هستی مان بر باد است!