هیچ چیز عالم بی حکمت نیست؛ هرچند حکمت ها پیچیده اند؛ اما این مطلبی واضح است! یک دنیا داریم و هزاران علت که صاحب معلول هستند… بله هر چیز حکمتی دارد! حتی نوشتن و یا ننوشتن…

دلیلش را نمیدانم! اینکه در روز شهادتت از رشادت هایت ننوشتم ای فدائی اسلام! و اینکه چرا یاد کردنت حواله داده شد در شب شهادت مادر اطهرت زهرا، که سلام خدا بر او و اهل بیت پاکش! شاید خواست خودت بود! شاید خواست خودش بود! آخر عاشق او بودی! دلداده ی یک بانو، یک معصومه بین ۱۳ معصومِ مرد و یا بهتر است خطاب کنیم جوانمرد! اصلا حیات و مماتت گره خورده با فاطمه و فاطمیه بود… 

و حتی خودِ بانو، دلش نزد فرزند پاکی چون تو بود؛ والله والله این را از خاطرات تولدت درآوردم نه از خود! هنوز به دنیا نیامده بودی! یک شب مادرت، شکوه سادات در خواب دیده بود خانه کوچک و محقرشان نورباران شده. در میان نورِ خیره کننده، خانم محترمی را دیده بود. خانم گفته بودند: «من فضه، خدمتکار حضرت زهرا علیهاالسلام هستم؛ از سوی ایشان برای شما هدیه ای آوردم.» بسته را باز کرده بود؛ یک بُرد یمانی بود که روی آن یک خوشه انگور با دانه های درشت و زیبا قرار داشت.

ای سیدحسنی! سید مجتبی! توجه مادرانه ی جده ات زهرای مرضیه را در آنجا دیدم که در خواب، با عتاب به دایه ات خطاب کردند: «تو نباید بچه ما را نگاه داری، زود او را به مادرش برگردان» چرا که برای آرام کردن کریه کودکانه ات، با مشت ضربه کوچکی به پشتت زده بود! 

سید طباطبایی! ای که بازوبند فدائی اسلام شدن را در عالم رویا مقتدایت حسین بن علی به دستانت بست! اذانی که در هنگامه شهادت سر دادی، در کنار خون پاکت هدر نرفت… سالهاست صدای الله اکبر مؤذنین بر مناره های شهر طنین انداز است… سالهاست حکومت جمهوری ما رنگ و بوی اسلام به خود گرفته است و به سمت تکامل است… 

+ تقدیم به روح سید حسنی، شهید نواب صفوی

خاطره ای شنیدم و یاد خاطره ای مکتوب افتادم…

یکی از آشنایان نزدیک داشت در مورد آشنایی دور، از خانواده سببی تعریف و تمجیدی میکرد:

« بسیار مرد خانواده دوست و آرامی هست؛ هنوز بعد سالها زندگی مشترک، طوری غذای همسرش رو آرام آرام سر سفره میخوره که انگار تازه ازدواج کردن و نوعروسش براش غذا آماده کرده!… میگه خانمها ساعتها وقت صرف پختن غذا میکنن، درست نیست که در عرض چند دقیقه سریع غذا خورده بشه… باید در کنار خانواده دور سفره نشست، غذا رو به آرامی خورد و لذت برد…»

خب در مقایسه با برخی مردها که نصف غذا رو از دهان میدن پایین و مابقیش رو به کمک حفره های بینی میرسونن به حلق (انقدر که سریع و باعجله غذا میخورند?) و یک الهی شکر و الحمدلله هم نمیگند، چه برسه به خانم خونه (که چه عرض شود، گارسون خونه) یک دست مریزاد و دست شما درد نکنه بخوان بگن! این آقایونی که در بالاتر وصفشون اومد، جزو انسان های شریف اخلاقی جامعه هستن! خدا حفظشون کنه… اما وقتی قیاس میکنم با عملکردهای کوچک برخی علمای بزرگ ( که هم در اخلاق، و هم در عقائد و احکام الهی کبیر هستند)، چقدر همین کارهای مثبتشون کوچک دیده میشه… داشتم فکر میکردم اگه خانم، یک غذای بدطعم یا خوراکی برخلاف میل آقا درست کنه هم باز ازش تشکر میکنن و آرام آرام غذا رو میخورند؟!

و البته چقدر بهتره همین حس رو نسبت به خالق سوره انعام داشته باشیم… عبادت هامون رو همینقدر با احساس و طولانی به پیشگاهش ببریم… خدایی که همین حس انسانیت و دیگردوستی رو در درونم قرار داده لایق بیش از پنج وعده نماز واجب چند دقیقه ای هست…

اما خاطره ی شنیدنی، ذهنم رو برد سمت خاطره ی مکتوب شنیدنی تر! مقایسه که میکنم میبینم این کجا و آن بزرگ مرد کجا! مردان بزرگ، در کوچکترین مسائل هم بزرگوارانه عمل میکنند!… حتی در لابلای جزئیات زندگیشان، اصول و کلیات خدایی نهفته است!

سالها پیش کتابش را در مرقد امام راحل هدیه گرفته بودم… زندگی نامه امام خمینی رحمة الله علیه به نقل از نزدیکانشان:

۱) دختر امام نقل کرده بودن روزی سر سفره نشسته بودیم، مادر غذایی آماده کرده بودند اما زیاد خوب نشده بود! ما با بشقاب غذا و چنگال بازی بازی میکردیم و نمیخوردیم… ناگهان امام متوجه شدند و نگاهی اخم آلود به ما کردند! ما هم آرام و آهسته مشغول خوردن غذا شدیم!

۲) در اواخر حيات امام، خانم به شاه‌عبدالعظيم براي زيارت رفته بودند و دير شده بود. در حالي كه آقا معمولا ساعت 2 بعدازظهر ناهار مي‌خوردند. امام يك ساعت و نيم سر سفره نشسته بودند تا خانم بيايد و غذا نخورده بودند.

۳) خانم برای ما نقل کردند در روزهای اول ازدواج یک بار برای آشپزی به آشپزخانه رفتم، آقا آمدند و دست من را گرفتند و گفتند، من تو را برای آشپزی نمی خواهم و می گفتند: آقا به ایشان گفته بود من شما را برای خانمی در خانه می خواهم. و از این رو ایشان همواره در خانه یک کمکی داشتند که آنها غذا می پختند و خانم فقط برای کشیدن غذا به آشپزخانه می رفتند و ما دخترها سفره را می گذاشتیم. خانم می گفت: مشغول خوردن شوید، اما آقا و بالطبع ما تا خانم سر سفره نمی آمدند دست به غذا نمی زدیم.

انقدر خاطره ی بامزه ای بود که نتونستم مطلبش نکنم ?

از بچه های دهه شصت، مثبت ? ازینا که فرق کج باز میکردن! میگفت:

کلاس دوم ابتدایی که بودم یه بار سر صف ناظم بچه هارو دعوا کرد، گفت: « خجالت نمیکشید! موقع قرآن مگه آدم حرف میزنه! خارجیارو ببینید؛ تو مکان های مقدسشون حتی کلاهشونم بر میدارن! اونوقت دوستتون قرآن میخونه شما صحبت میکنید؟!»

البته من که مراعات میکردم موقع قرآن خوندن حرف نمیزدم؛ اما از اون موقع به بعد، به احترام قرآن، سر صف وقتی آیات خدا تلاوت میشد آروم دستمو میبردم به سمت سرم کلاهمو بر میداشتم؛ حتی تو سرمای سر صبح زمستون قم! ?

+ داشتم فکر میکردم تو اون سن و سال اون کجا من کجا! چقد لوس و بچه بودم!

هُوَ الَّذِي خَلَقَ لَكُم مَّا فِي الْأَرْضِ جَمِيعًا ثُمَّ اسْتَوَىٰ إِلَى السَّمَاءِ فَسَوَّاهُنَّ سَبْعَ سَمَاوَاتٍ وَهُوَ بِكُلِّ شَيْءٍ عَلِيمٌ
ﺍﻭﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﺳﺖ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﻤﺎ ﺁﻓﺮﻳﺪ ، ﺳﭙﺲ ﺁﻓﺮﻳﻨﺶ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺭﺍ [ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﻣﺎﺩﻩ ﺍﻱ ﺩﻭﺩ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺑﻮﺩ] ﺍﺭﺍﺩﻩ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﻜﻞ ﻫﻔﺖ ﺁﺳﻤﺎﻥ [ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺑﺎ ﻧﻈﺎﻣﻰ ﺍﺳﺘﻮﺍﺭ] ﺩﺭﺳﺖ ﻭ ﻧﻴﻜﻮ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩ ; ﻭ ﺍﻭ [ ﺑﻪ ﻗﻮﺍﻧﻴﻦ ﻭ ﻣﺤﺎﺳﺒﺎﺕِ ] ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺩﺍﻧﺎﺳﺖ .(سوره مبارکه بقره، آیه ٢٩) 

+ دانه های کنجد :)

و چه وصفی از این بالاتر، که تو را “صبورترین خواهرِ شهید دنیا” بنامیم…

ای مرجانِ ترکیب دو دریای وسیع! ای زاده ی زهرا و علی… سلام الله علیکم اجمعین… ای عُلیا مخدره ی حسنین؛ ای محترمه نزد عباس… زنانگی اوج میگیرد تا به سماء، آن دم که قمری قد خم میکند تا دامان پر ز عفت ملکه ی بنی هاشم خاکی نشود… و “تـو” آفریده شدی تا پدرت، و برادران علوی ات، عظمت “زن” را به نمایش بگذارند با زینت خواندنت، و با تمام قد بلند شدن به احترامت! و با در رکاب بودنت و بدرقه ات، تا حتی سایه ای از تو را هم نامحرمی ندرد…

و از همه مهمتر، “تـو” آفریده شدی تا نهایت ذوب شدن یک “زن” یک “بانو"در برابر امام زمانش را در جهان اسلام، همچو مادر مؤمنه ات زهرای اطهر به نمایش بگذاری… همسرت، فرزندانت، پسرانت، هر آنچه از دنیا داشتی همه را فدای امام عصر خود کردی… اسطوره ای بودی که افسانه ها در برابرت کم آوردند… 

تمام اسلام، بعد از حسین بن علی مدیون امانت داری تو در روایتگری واقعه کرب و بلا بود… این محرم و صفری که اسلام را زنده نگاه داشت، مدیون سینه رشحه رشحه تو در بعد از تاسوعا و عاشورا بود؛ “علی” شدی در رسوا کردن بنیان ظلم! دستانت را بستند اما سینه ات با آیات ألم نشرح لک صدرک، وسیعتر گشت… کاخ منافقین کفارمسلک را کوخ کردی؛ گویی که باری دِگر جبرئیل آیات و رفعنا لک ذکرک را نازل کرده بود..‌. می غریدی همچون اسدالله الاعظم… 

آری، “تـو” به دنیا آمدی تا یک “اسـلام” را با شیره ی جان و تقوایت، زنده نگاهداری…