بنظر شما این دفعه میخوام درباره چی صحبت کنم؟!

بی حجابا؟! باحجابا؟! بدحجابا؟! متوسطالحجابا؟!?

با اجازه بزرگترای کوثرنتی درباره پوشش خودمون طلبه ها یه چند خطی، میخوام خط خطی کنم!

چند سالیه، چندتا سوال، بدون جواب، تو ذهنمه!

آقا! مانتو چند متر؟! بلندیشو میگم!

چه مدلی، چه شکلی؟! چادرو میگم!

چند سال پیش، خانم دکتر … از تهران اومده بودن همایش عفاف و حجاب بود تو شهرمون؛ معتقد بودن چادر فقققققققط کمری( همون قجری خودمون!)

ما که خودمون خیاط بودیم یه قواره چادر ازینا که حوزه میده( سنگینه رنگینه? بارون شمالم میخوره روش میشه چند صد کیلو) رو برداشتیم کردیمش چادرقجری!

سر کردم رفتم جلو مادرم، گفتم خوبه؟! 

مادرجان هم یه نگاه چپی نثار ما کردن و گفتن: چکاریه! یهو کت دامن بپوش دیگه دخترم! این چیه!? اینم چادره! چادرم مدل پدلی میکننش مگه؟!!!?

(البته مادرم مدلهای بازاری چادرقجر رو ندیده بودن که واقعا واقعا کت دامن هستن و ناجور! حالا من دستکهاشو خیلی بلند گرفته بودم)

گذشت تا ازدواج کردیم و اختیارمون رسید به حاجاقامون!

چادر قجر مارو یه روز دید گفت این جینگیل بازیا دیگه چیه؟! این که خیلی تو چشمه! همه نیگاه میکننش! چادر فقط چادر ایرانی! همون پوششی که خانم امام و خانم حضرت آقا سرشون بوده!

یه بارم تو یه فروشگاه یه خانمی خداخیرش بده، شد شاهد و از غیب رسید ? اومد جلو گفت: اع! چه خوشگله چادرتون؛ ببینمش! (من و نگاه همسری?)

اینم گذشت… رفت و رفت تا رسید به یه استاد آقای بزرگواری تو حوزه خواهران رشت! ایشون معتقد بودن پوشش برتر چادر عربی هست (طبق تحقیقاتی که کرده بودن) البته اون چادر عربی که خانمهای عرب عراق و… سر میکنن و خیلی گشاده نه این چادرای عربی امروزی! 

واقعا چرا تو حوزه خواهران یه تعریف جامع از پوشش برای طلاب نمیشه؟! متاسفانه تو حوزه های شهرستان که سختگیری های بیجا بیشتره! چون احتیاط بیشتری به خرج میدن در مقابل مسئولین بالادست در قم… 

بالاخرهمیزان بلندی مانتو زیرچادر! نوع رنگ مقنعه و روسری؟! حداقل ها و حداثرها رو چه مرجعی باید برا طلبه ها بازگو و روشن کنه؟!

بحث خودم رو نمیکنم؛ چون نه تنها طلبه ام؛ بلکه بالاتر از اون همسر طلبه ام! و خیلی خیلی بیشتر از قبل، نوع پوششم رو باید به حداکثر  میزان و حداقل رنگ ها برسونم… بحث اینجاست که حوزه کمک بکنه و سلیقه ای رفتار کردن رو از مدارس علمیه خصوصا شهرستان ها جمع بکنه…

این مساله خودش نیاز به بحث کارشناسی داره؛ اونهم توسط بانوان عالمه حوزه ها؛ تا سرآخر مجبور نشیم برای پوششمون هم از آقایون کمک بگیریم… .

نظر شما چیه؟!

یادم هست توی بازار نجف که منتهی میشه به حرم آقاامیرالمومنین _روحی له الفداء _ یه مغازه بود که صاحبش تی شرت هایی با عکس زنانی بی حجاب آویزان کرده بود! دیدید آدم کنار حرم امن اهل بیت قرار میگیره چقدر غیرت دینیش زیاد میشه و جرأت امر به معروف و نهی از منکر بهش دست میده!?

رفتم جلو به فروشنده که پسر جوانی بود گفتم: أخی! هذا(اشاره کردم به لباس ها) قبیح… ? بعد اشاره کردم ب بارگاه امیرالمومنین گفتم علی، امیرالمومنین! حرمت!

اون بنده خدام که ازین روان بودن مکالمه عربی ام چشماش گرد شده بود و در نگاه اول فکر میکرد با پوشیه ای که زدم، از خانمهای عرب هستم با کمی تا اندکی بی تفاوتی گفت: ممنون‌… ممنون!

?

نتیجه اخلاقی این خاطره اینکه: مسیولین مرکز مدیریت حوزه های خواهران، رو مکالمه ما طلبه ها برنامه ریزی کنید بابا آبرومون رفت!?

سیدها که از کسی هدیه نمی خوان!

بچه های پیغمبر که روز عید غدیر از کسی توقع شیرینی و شکلات ندارن!

سیدها فقط توقع احترام، اونهم به حرمت جدشون رو دارن… .

اینا بچه های همون آقایی هستن که تو راه تبلیغ دین اهانت میشد؛ زجر میکشید؛ لب و دندان شکسته به پیشگاه خدا میبرد؛ اما هدایت میکرد… سرآخر هم بعد ۲۳ سال تبلیغ فرمود: من از شما امت چیزی نمی خوام! فقط فقط فقط به خاندان و بچه های من احترام بگذارید!

ما أسئلکم علیه من أجر…

صلی الله علیک یا رسول الله…

بعضی قدیمیارو دیدی؟! پیغمبر و بچه هاش که جای خود دارن؛ حتی برا عنکبوتایی که ۱۴۰۰ سال پیش، جدشون یه خدمتی به پیغمبر کرد_اونم به اذن خدا_ یه تاری دهانه غار تنید احترام قائلن!? دیدی ازت میپرسن آیا کشتن عنکبوت گناه داره؟! و بعد اشاره میکنن به داستان مخفی شدن پیامبر از دست مشرکین و کفار در غار و تنیده شدن تار توی دهانه ورودیش و … .

و اما بعد… جانم به قربان آقایی که تکیه کلامش بود… و اما بعد…

امیرالمومنین بچه پیغمبر نبود؛ “جان“ پیغمبر بود؛ یعنی یه چیز بالاتر…فقط دامادشون نبود؛ جانشینشون بود؛ یعنی یه چیز بالاتر! رابطشون فقط سببی نبود، نسبی بود؛ یعنی یه چیز بالاتر… .

حالا به احترام انتخاب پیامبر که جانشین برا خودشون انتخاب کردن_ که البته انتخاب و سفارش موکد خدا بود و بازم یه چیز بالاتر_ نباید شیعه شعف داشته باشه و جشن بگیره؟! جشن چیه؟!? بازم باید بریم بالاتر… آخه از واقعه غدیر موثق تر و مظلوم تر هم مگه داریم؟!

اطعام تو روز عید غدیر سفارش خود اهل بیت علیهم السلام هست… باید دست تو جیب بکنیم، خود آقا بعد حساب میکنه! حساب چیه، یه چیزی بالاتر!

عمامه مشکی که میبینی اولین چیزی که تو ذهنت تداعی میشه چیه؟!

خب شاید بلند شدن… احترام کردن اولاد پیغمبرصلوات الله علیه و آله… صلوات فرستادن تو دل… ته کیسه های عید غدیر توی کیف? و… .

وقتی روحانی ملبسی رو با عمامه مشکی میبینم یاد شیخ انصاری میافتم! شاید پیش خودتون بگید که شیخ انصاری که “ شیخ “ بود سید نبودن که آدم یادش بیافته؟!

درسته… اما این مرام شیخ در احترام به ذریه پیغمبر صلوات الله علیه و آله هست که یاد او رو در ذهن ها با سادات گره میزنه!

مرام یعنی این:

سید نباشی اما وقتی ببیننت یاد سیدها بیافتن!

چقدر انسان باید متواضع باشه تا بالای منبر به احترام یه بچه سید بلندبشه بشینه!

اونهم با اون عظمت علمی! شیخ الاعظم!

داشتم به بلند شدن و برپا برجاهایی که وقتی اساتید روحانی سیدمون وارد کلاس میشدن فکر میکردم… از خودم میپرسم:

خانم سونیا! بخاطر استاد بودن بلند میشدی؟! یا نه، بخاطر سید بودن؟! یا اینکه بخاطر سید بودن و استاد بودن؟! شاید هم بخاطر استاد بودن و سید بودن؟! واقعا مساله کدام است؟!

تو این افکار بودم که یک دفعه طفل خردسال استاد، چهار دست و پا از دالان تنگ و باریک ذهن و خیالم رد میشه و یکهو وارد کلاس میشه! اما هیچکدوممون به احترامش بلند نشدیم?

اما شیخ اعظم اگه تو کلاس بودن بلند میشدن نه؟!?

بیخود نیست که صدها سال باید بگذره تا کسی مثل شیخ انصاری تو حوزه های علمیه بدرخشه! 

لحظه های زیادی هستن که میشه باهاشون معامله های معنوی زیادتری کرد که بهش بی توجهیم… احترام به سادات بخاطر اجداد مطهرشون؛ حداقل بایه بلند شدن!

داشت قرمه سبزی میپخت؛ مادرم را می گویم… مثل همیشه روی ایوان؛ تا خانه بوی غذا نگیرد؛ نشسته بود کنار اجاق کوچک که تا آن روز کارهای بزرگی را در امر آشپزی به دوش کشیده بود! از آنطرف اجاق گاز پنج شعله داخل آشپزخانه برای خودش خانمی میکرد… گه گداری داد کتری را در می آورد و به جوشش می آورد!

بگذریم تا از بحث قرمه سبزی نگذریم!

در حین آشپزی یک دانه لوبیا از نوع چشم بلبلی اش افتاد پایین؛ روی موکت ایوان! کدبانو عصمت خانم _ مادرم را می گویم_ دانه را برداشت و در پی افکار بلند مادرانه اش، با پرتابی کوتاه دانه را راهی باغچه حیاط کرد…

مدتی بعد جوانه ای خاک های باغچه را کنار زد و سودای پیچیدن و بالارفتن در رگبرگ هایش طنین انداز شد… بالا رفت و بالاتر… برگ هایش مانند دستی نیازمند به سوی نرده های پنجره دراز شده بود… نرده های آهنین و سرد به گرمی، پیچک های جوان را در آغوش گرفتند و به پهنای پنجره اذن گسترده شدن به آنها دادند.

حدیثی از پیامبر رحمت_ که سلام خدا بر او و آل پاکش باد_ ذهنم را عطرآگین کرد که به دور انداختن هسته خرمایی نیز می تواند مصداق اسراف باشد!

حالا حدود دو سالی هست که خانه مادری از لوبیای چشم بلبلی خودکفا شده? آنهم از یک دانه که قرار بود روزی پخته و در انتها خورده شود!