ایشون سیدن، برپا!

عمامه مشکی که میبینی اولین چیزی که تو ذهنت تداعی میشه چیه؟!

خب شاید بلند شدن… احترام کردن اولاد پیغمبرصلوات الله علیه و آله… صلوات فرستادن تو دل… ته کیسه های عید غدیر توی کیف? و… .

وقتی روحانی ملبسی رو با عمامه مشکی میبینم یاد شیخ انصاری میافتم! شاید پیش خودتون بگید که شیخ انصاری که “ شیخ “ بود سید نبودن که آدم یادش بیافته؟!

درسته… اما این مرام شیخ در احترام به ذریه پیغمبر صلوات الله علیه و آله هست که یاد او رو در ذهن ها با سادات گره میزنه!

مرام یعنی این:

سید نباشی اما وقتی ببیننت یاد سیدها بیافتن!

چقدر انسان باید متواضع باشه تا بالای منبر به احترام یه بچه سید بلندبشه بشینه!

اونهم با اون عظمت علمی! شیخ الاعظم!

داشتم به بلند شدن و برپا برجاهایی که وقتی اساتید روحانی سیدمون وارد کلاس میشدن فکر میکردم… از خودم میپرسم:

خانم سونیا! بخاطر استاد بودن بلند میشدی؟! یا نه، بخاطر سید بودن؟! یا اینکه بخاطر سید بودن و استاد بودن؟! شاید هم بخاطر استاد بودن و سید بودن؟! واقعا مساله کدام است؟!

تو این افکار بودم که یک دفعه طفل خردسال استاد، چهار دست و پا از دالان تنگ و باریک ذهن و خیالم رد میشه و یکهو وارد کلاس میشه! اما هیچکدوممون به احترامش بلند نشدیم?

اما شیخ اعظم اگه تو کلاس بودن بلند میشدن نه؟!?

بیخود نیست که صدها سال باید بگذره تا کسی مثل شیخ انصاری تو حوزه های علمیه بدرخشه! 

لحظه های زیادی هستن که میشه باهاشون معامله های معنوی زیادتری کرد که بهش بی توجهیم… احترام به سادات بخاطر اجداد مطهرشون؛ حداقل بایه بلند شدن!