سه ساله بودید که فقیهان زمان، زانوی شاگردی در مقابل فقه جعفری و موسوی تان میزدند…
موسای زمان شما را “فداها أبوها” سر میداد…
برادرتان رضای آل محمد، شما را زینبی میدانست برای خود و فراخواندتان تا از مدینه تا طوس، برای احیای دین جدتان، کار زینبی کنید…
سوگند به شأنتان نزد پروردگار که فرمود: «فَإِنَّ لَكِ عِنْدَ اللَّهِ شَأْناً مِنَ الشَّأْنِ…»
اي فاطمه! قسم به جایگاه رفیعت که همانا براي تو نزد خدا مقامي از مقامات بلند است…

و چه گواراست خواندن زیارت نامه ی امام زاده ای از لسان امام!
برای من مایه فخر است مِن باب مونث بودن و مُسلِمة بودن؛ چرا که عالمان دین خود را که جهانی از تشیع در برابرشان فروتن اند در مقابل شما زانو زده میبینم!

عارفانی که قَدَح نیاز به سوی بارگاه شما بر دست گرفته اند!

زاهدانی که زُهدشان در مقابل تقوای شما بانوی بهشتی به زردی گراییده و “نیست” را میماند!
ای دخت ولی خدا… خواهر ولی خدا… ای عمه ولی خدا… ای فاطمه! سلام خدا بر لحظه ورودت به شهر مقدس قم… خوش آمدی بانوی کرامت!

عکس از خودم :) 

القصه!

در پی قدم زدن های مکرر در محوطه تالار و یخ زدن های مکررتر، خانم صاحب تالار، دلش به حال ما بسوختی و ما را به سالن غذاخوری طبقه بالا راهنمائی نمودندی!
شاید الان دوستانِ جان بگویند که کجای اتّفاق عجیب بودی؟! اصلا هیجانش کجا بودی؟!
بله خب! دوستانِ جان هم اگر جای ما در آن شب چه کنم، گیر می نمودند و یک ناجی پیدا می شدی که جانمان را می خریدی شاید دیگر سوالی برایشان باقی نمیماندی!

جانم بگوید که بعد از کمی گرم شدن، چشمانمان به دلیل خستگی از صبح و سرمای از شب، به خواب روانه گشته بود که با صدای بوق ماشین عروس خانم خواب هم نصیبمان نگردید!

خوشحال و شادمان از به پایان رسیدن زمان ماندنمان در تالار و بیهودگی، نفهمیدیم با سر پایین میرویم به استقبال عروس خانم یا پا!

دویدیم و دویدیم کنار ماشین رسیدیم! ? کادو را که تقدیم کردیم رفتیم سوار ماشین استاد عزیزمون، (خانم… ) بشیم و راهی دیار بشیم! دیدیم ماشین، بین انبوهی از ماشین های میهمانان محاصره گشته! سرتون رو درد نیارم! کارتون عصر یخبندان ۵ رو هم تو سرمای بیرون ساختیم تا منتظر بمونیم یه مسلمون پیدا شه یه تکونی به خودش بده بیاد ماشینش رو کمی تکون بده! دوباره! رفتیم بالا تو پناهگاه تااااااااا یکی اسلام آورد!!! بعد هِلِک هِلِک از پله ها اومدیم پایین سوار ماشین شدیم استاد روشن کرد تا دیگه گوش شیطان کر، بریم که بریم! اما… ناگهان، دیدیم یک عده گارسون طَبَق به دست دارن مشرف میشن بالا?

برا ما شام آورده بودن!

دوباره! پیاده… پله… بالا…. ?

خیلی شب سختی بود؛ اذیت شدیم… ولی خیلی خندیدیم! تو عمرمون یه جا این همه پله بالا پایین نرفته بودیم!

در کل از اون شب به بعد تصمیم گرفتیم عروسی هر دوست اهل رعایتی که دعوت شدیم اول خاطر جمع بشیم خواننده استاد فلانی و جناب فرهنگی و آقای مهندس قبل نباشن?

چند سالی هست که عکس گرفتن از غذاها و دستپخت ها، مثل سونامی راه افتاده و همینجور داره همه گیر میشه!

اسراف و تجمل گرایی و چشم و هم چشمی و اتلاف وقت، یک طرف قضیه هست!

تاسف بارتر اینکه امروز تو شبکه پویا دیدم برنامه ای ویژه کودکان درست کردن و تشویقشون میکنن آشپزی کنید و از دستپخت هاتون عکس بگیرید و برای ما بفرستید!!!

اینکه خلاقیت رو تو کودکان تقویت کنیم خوبه؛ اما اینکه اونهارو تو این سن، به درد بزرگترها دچار کنیم چه فایده ای داره؟!

جای دوستانِ جان خالی… سالها پیش، شبی بود که یکی از دوستان “اهل رعایت” برپا داشت مجلسی پر شعف در شبِ عروسی خود، و ما جماعت طلّاب به همراه یک استاد شدیم راهی این مجلس تا باشیم شریک در شادی رفیق!
با یک ساعت و اندی تأخیر، لحظه ورودمان ثبت شد در نظر مادر و خواهر عروس… بعد از جلوس در جایگاهی که مناسب بود برای رصد کامل عروس، شروع نمودیم به پذیرائی از خود- هرچند که اسباب پذیرائی، کفاف ما جماعت گرسنه از صبح و ناهار نخورده از ظهر و کلاس نشسته تا غروب را نداد و میز گردمان زودتر از میزهای دیگر سبُک شد و به خشکی گرائید! چگونگی تعویض لباس به دلیل بیرون بودن از صبح تا غروب و کلاس نشستن، بماند که بماند!
اندکی از مجلس نگذرده بود که پذیرائی گشتیم با نوائی سنّتی مزیّن به رگه هائی از پاپ و راک! با مجوزّی از ارشاد ناخلف؛ خواننده و نوازندگان: استاد و فرهنگی و جنابی مهندس!
اندکی دندان به جگر نهادیم، گفتیم خوب می شود… ان شاءالله رام می شوند… دست گرمی اوّل کار است! اصلاً گفتیم ان شاءالله گربه است! امّا هیچکدام واقعیّت نداشت؛ کذب محض بود؛ هم این تصوّرات، هم مجوزّی بودن آهنگشان! لحظه لحظه هایمان به کُندی پُر از چه کنم گذشت. بهترین تدبیر را در قدم زدن در محوّطه بیرون تالار و قندیل زدن در هوای مطبوع بهمن ماه دیدیم! اندکی گز کردیم…
گز کردیم و یخ زدیم…
باز گز کردیم و همچنان باز یخ زدیم…
دم در، خوش آمدگوی میهمانان عروس و داماد بودیم؛ گه گداری آشنائی رؤیت میگشت با علامت تعجب بالای سرش که چرا نقش دربانان دم در را به خود گرفته ایم! اندکیشان در تالار را که باز می نمودند علامت تعجّب بالای سرشان با ضرب آنهگ بزن و برقص صادره از مجوّز ارشاد می پردید و می فهمیدند که آب چشمه مِن باب چه گل آلود است و حکمت قدم زدن های ما در هوای مطبوع بهمن ماه مِن باب چه بوده!
دوستانِ جان، یحتمل می پرسند که خُب چرا راه عقب گرد به وادی ولایت را از سر نگرفتیم و از مجلس شعف انصراف ندادیم و به خانه هایمان باز نگشتیم؟!
در جواب باید عرض شود که منتظر رؤیت عروس خانم، رفیق شفیق خود بودیم که لحظه ای هم که شده عرض سر سلامتی و تحیّت و شاد باش نمائیم و باز گردیم سر خانه اوّلمان: منزل پدری! درثانی محیط بیرون هرچند سرد و استریلیزه؛ امّا بدور از ضرب آهنگِ دیش دیرین ارشادی ها بودی! و درون مجلس هم از ترس عروس و پدرش و جماعت مذهبی که بیخ تا بیخ نشسته بودند، کسی جرأت عرض اندام و حرکات موزون و ناموزون به خود را نمی داد!
در ثالث! اگر ما آن موقع شب که تازه سر شب عروسی های شمال بودندی می رفتیم منزل، والده تا ته توی قضیه را در نمی آوردند که نمیگذاشتند ما روی ماه بالشت را یک نیم نظر بیاندازیم و ما هم مجبور میشدیم بگیم عروسی فلان دوست عزیز، بشکن بشکن بودی! و حالا بیا بحث غیبت و أشد من الزنا را جمعش بکن آن موقع شب! کمی ازین طرف و کمی از آن طرف گفتن و… استغفرالله! 
درگیر و دار برویم نرویم و مشورت با استاد بزرگوار خود بودیم که ناگهان یک اتّفاق بسی عجیب و هیجان انگیز افتادندی!
یک عجیبی می گویم یک عجیبی می شنویدندی!

ادامه در شبهای بعد…

کوچه ۴، پلاک ۴۶… تمام مهربانی های دنیا ختم میشود به اینجا… جایی که بوی اسپند صبحگاهی مادرم تا توی کوچه می آید استقبالت و می گوید: بدو، در بزن… مادرت بیدار است!

پشت این درب قهوه ای رنگ، کسی هست که با دیدنش تمام غصه های عالم یادت می رود… کسی هست که غیرمنتظره وسط هفته بروی و ناگهانی در بزنی تا شادش کنی! تا شاد شوی! دوست داری تمام خانه اش بهم ریخته باشد و دانه دانه باحوصله همه را جمع کنی؛ حتی اگر ظرفهای شام دیشب در ظرفشویی خانه ات نشُسته مانده باشند؛ با آنکه می دانی کراهت دارد و فقر می آورد! و بی توجه به اینکه خدمت به مادرت ثواب دارد! فقط میدانی که خــــدا خوشش می آید!

اصلا تمام بی حوصلگی ها، کنار مادر، بساطتشان برچیده می شود! می شوی یک دخترک پرهیاهو که حتی دلش میخواهد سقف را هم برق بیاندازد! تا فقط برق خوشحالی را در یک جفت چشمی که همیشه منتظر بچه هایش هستند ببینی! بله، فقط همین…

دست میکشم بر نرده های سپیدی که صبح به صبح آرام و آهسته دست بر شانه شان می گذارد و از پله ها پایین می آید و قفل درب را باز می کند… مادرم! آرامشم! هـــمه چیز این خانه دوست داشتنی ست!

دلت قنج می رود برای اینکه از آن سر شهر بیایی این سر شهر، داخل کوچه ۴ و یک راست بروی پیش مادرت، روی ایوان پر از گل و گلدانش، بنشینید، گپی بزنید و یک چیزی بنوشی که گلویت هیچ، روحت تازه شود!

راست میگویند وقتی ازدواج نکرده ای دینت کامل نشده! درست… اما من میگویم تا وقتی ازدواج نکرده ای هنوز نتوانسته ای عظمت و شأن والدینت را درک کنی… و آنطور که باید متواضع در مقابل مقام قرآنی شان باشی!