از پیرزنی سالخورده تا کودکی خُردسال!
همه را گِرد خود آورده ای! نوزادی که نمی تواند راه برود و آغوش مادر گهواره ی اوست؛ و پیرزن مُسنی که سرش به زمین نزدیک شده از فرط خمیدگی!

در هیاهوی زائران، از هر دلی زمزمه ای بلند است:

مُرغ دلم راهیِ قُم می شود… در حرم امن تو گُم می شود…

دستان تُهی… دامان شما ای گلِ زهرا…

کسی به رسم ادب به “السلام علیک یا موسی بن جعفر…” زیارتنامه که می رسد چند بار بند را تکرار میکند! زائر زرنگ است! درنگ میکند تا دلی به دست آرد!

بانو! قسم به دستان گره خورده در ضریح شما که میل رهایی ندارند؛ قسم به دل های آکنده از مِهر شما… همانها که پابند شما خاندان موسوی اند! همانها که افتخارشان عنوان “مشهدی” است… همانها که شیفته ی اباالحسن رضوی اند…

بانو! ای مَلِکی که سجاده ی عبادتت بیت النور گشته… ای فداییِ رضا علیه السلام ؛ شهیده ی غریب، علیکِ السلام… 

قَدَح بر دست گرفته ایم تا جرعه ای از خُلق محمدی ات نصیبمان کنی ای آنکه خدای عرش، قَدَح قنوت های شبانه ات را پُر کرد از “اُسوة حَسَنة"…
عیسویان و موسویان را محمدی کردی با خُلق ابراهیمی ات، و کُفار قبل رسالتت را به راه آوردی با خَلق نَمَکینت! با تبشیر و تنذیرت…
مُرده باد آن قلب سراسر نفاقی که نه دین را میخواست نه آزادگی را؛ و اِلا کیست که ردای جوانمردی را در وجود نازنینت تحسین نکرده باشد؟!
کیست که محمد را امین نخوانده باشد؟!
کیست که تو را نستوده باشد ای بسیار حمد کننده! ای محمد!
وجدانهایی را بیدار کردی که به دخترکان خود رحم نمیکردند! زندگی نازدانه هایی شیرین زبان را با به گور کردن به انتها می رساندند!
پدر و مادرم به فدای طاهای قرآن، که ارحم الراحمین در وصفش فرمود: « بس است! برای چه خودت را بیش از این به زحمت می اندازی!»
من پیامبری رحمة للعالمین دارم که حتی انذارش هم سراسر لُطف بود!
من، محمدی امین دارم…

سلام بر عِطر گل های محمدی…

آرام آرام راه می روند؛ بعضی با عصا و کیفی کوچک در دست!

اکثرا در حال فکر کردن هستن! با هر قدم، هزاران خاطره را می توانی در ذهنشان، زیر موهایی به سپیدی برف مرور کنی!

پیرزن های شهر من قابل احترامند! هر چند که هم لباس من نباشند؛ مانتویی بلند و لَچَکی کوچک بر سر داشته باشند و یا حتی چند تار سپید از دستشان دررفته باشد و بیرون زده باشد! 

ادبی که از مکتب خود یاد گرفته ام حکم میکند که اگر یکی از همین مُسن های دوست داشتنی را دیدم، زیر باران، منتظر تاکسی، چتری بر سرش بگیرم… درب تاکسی را برایش باز کنم؛ او را مانند یک پرنسس خانم دعوت به نشستن بکنم و در را برایش ببندم! این یعنی تبلیغ حجاب و چادر برای او، برای بقیه! حتی برای راننده تاکسیی که با دیدن این صحنه با احترام بیشتری تو را به مقصدت می رساند و متحیر ادبِ مذهبت می شود! این یعنی تبلیغ پیامبر دینت! تبلیغ اخلاق محمدی اش!

پیرزن های شهر من دوست داشتنی اند!

من مادربزرگ هایی به وسعت یک شهر دارم!

نقاشی بچگی هایمان را یادت هست ؛ خانه بود ، درخت بود ، حتّی جای پرندگان در آسمان خالی نبود ، امّا جایی برای امام نبود ! ، کسی با عبای امامت در صفحه سپید کاغذ دیده نمی شد ! … شاید فراموش کردن حضرتِ حاضر ، در لحظه لحظه های زندگانیمان برخواسته از همین کودک درون باشد … کاش با حسِّ حضورش بزرگ شویم - حتی شده اندکی ! - امّا چه می شود کرد که به کرّات شرمندگی کارمان است ، هم شرمگین خودِ صبورش و هم مادر غیورش ! ، همان مادری که این روزها درخت بودنش با تبر نامردانِ غیر علوی شکسته شد … خودش را شکستند ، میوه دلش را به ثمر نرسیده از او گسستند ! شدند رسوای دیدگانِ آسمان ….

روز تاجگذاری حضرت عشق مبارک…

^چنین روزی عمامه ی ولایت بر سر کردند؛ شدند منجی آخرالزمان! نجات گر بشریت!

بعضی دوستان میگفتن از لفظ تاجگذاری استفاده نکنید؛ در شأن حضرت نیست و مال پادشاهان و سلاطین و…‌ امثالهم هست!

اما تو روایات هم نگاه کردم، به وضوح اشاره کردند به لفظ تاج؛ و اینکه از عمامه در روایات به تاج عرب و تاج ملائکه تعبیر شده!

در روایتی هم پیامبر خدا صلی الله علیه و آله و سلم به عمامه مبارک امیرالمومنین روحی له الفداء اشاره کردند و فرمودن:

هَكَذَا تَكُونَ تِيجَانُ الْمَلاَئِكَةِ.

الغدير، ج 1، ص 291.