بابا سالها جان داد!

دخترم!، روزی که دیگران سیاه پوش سپید پوشی مان می شوند و ناتوان تر از همیشه در بازگردان ما به دنیا، به سمت روزمرّه گی ها قدم بر می دارند، زمانی است که باید در مقابل آنچه تقدیر، تقدیم می کند زانو زد و آیه های والعصر را در چِل تاس قلب ریخت تا مبادا رقیب و رفیقش عتید، در برگه هایشان بنویسند: ” إنّ الانسان لفی خسر “. دخترم باید صبر کرد؛ بدان که غُصّه پُر چرب، حَلّالش آبِ دیده نیست؛ تسلّای خوبی است، امّا آنچه که از ریشه خشکش می کند توکّل است، ” فتوکّل علی الله ” که کفالت شما را به بهترین وکیل ها سپردم که خودش فرمود: ” و کفی بالله وکیلا"… . بودن و نبودن ما به حکم تقدیر است دخترکم !؛ ببین، یک روز پسوند نامت می نویسند بسیجی جانباز، روز دیگر شهید وطن؛ رفتنمان حتمی است امّا چند و چون آن شرطی!… بسته به غلظت و رِقّت روح، قبض و بسط حضرت أجل تغییر می کند… بدان که شفاعت هست، امّا به شرط ها و شروطها… عبد بودن کافی نیست، باید العبد باشی! یعنی در تمام مسائل، آویزان و متمسک به عروه الوثقایش باشی که وادی آخرت، وادی رسیدگی به عمل است؛ “اگر” بکاری درو می کنی ! .دخترکم، روز آخر، همان روزی که پیکرم، سردی خاک را حس کرد و أرض، حائل جسممان شد، ندای اذان را شنیدم؛ از پس پرده برایم لذّت دیگری داشت؛ امّا این لذّت را در چهره اطرافیانِ زنده کمتر دیدم… ندا آمد: الله اکبر… الله اکبر، امّا رخساری زرد نشد… سینه ای را منبسط ندیدم؛ أَََرِحنایی بلند نشد… منادی دعوت می کرد: حیّ… حیّ علی خیرالعمل، باز عدّه ای خیر را در نرفتن دیدند؛ شرمنده شدم که نکند داغ من حواسشان را پرتِ قدقامت در صلاه کرده باشد!؛ سوزش تیر های پیکر اصحاب حسین(علیه السلام) در جانم رَستن گرفت… وصیّت جعفر صادق(علیه السلام) را حول نماز اوّل وقت، بر زمین دیدم؛ شرمنده نافله نشسته زینب کبری(سلام الله علیها) در خرابه های شام شدم… یک خدا دیدم و یک دنیا مردم بی یاد خدا… .یادت باشد که دامنه حُرمت وسیع است، از تکه نان های خرد شده در خیابان گرفته تا قطره های اشک امام عصر(عجل الله تعالی فرجه الشریف) در بیابان تنهائیش… همه را باید حفظ کرد… در مقابل آنها مرد بود و دست در جیب غیرت برد و خرج کرد که خدا خود ، برکتِ حرکت را ضمانت کرده… دخترم هماره به یاد راهم باش که هماره به یادت هستم! . ! صدق الله العلی العظیم…