القصه!

در پی قدم زدن های مکرر در محوطه تالار و یخ زدن های مکررتر، خانم صاحب تالار، دلش به حال ما بسوختی و ما را به سالن غذاخوری طبقه بالا راهنمائی نمودندی!
شاید الان دوستانِ جان بگویند که کجای اتّفاق عجیب بودی؟! اصلا هیجانش کجا بودی؟!
بله خب! دوستانِ جان هم اگر جای ما در آن شب چه کنم، گیر می نمودند و یک ناجی پیدا می شدی که جانمان را می خریدی شاید دیگر سوالی برایشان باقی نمیماندی!

جانم بگوید که بعد از کمی گرم شدن، چشمانمان به دلیل خستگی از صبح و سرمای از شب، به خواب روانه گشته بود که با صدای بوق ماشین عروس خانم خواب هم نصیبمان نگردید!

خوشحال و شادمان از به پایان رسیدن زمان ماندنمان در تالار و بیهودگی، نفهمیدیم با سر پایین میرویم به استقبال عروس خانم یا پا!

دویدیم و دویدیم کنار ماشین رسیدیم! ? کادو را که تقدیم کردیم رفتیم سوار ماشین استاد عزیزمون، (خانم… ) بشیم و راهی دیار بشیم! دیدیم ماشین، بین انبوهی از ماشین های میهمانان محاصره گشته! سرتون رو درد نیارم! کارتون عصر یخبندان ۵ رو هم تو سرمای بیرون ساختیم تا منتظر بمونیم یه مسلمون پیدا شه یه تکونی به خودش بده بیاد ماشینش رو کمی تکون بده! دوباره! رفتیم بالا تو پناهگاه تااااااااا یکی اسلام آورد!!! بعد هِلِک هِلِک از پله ها اومدیم پایین سوار ماشین شدیم استاد روشن کرد تا دیگه گوش شیطان کر، بریم که بریم! اما… ناگهان، دیدیم یک عده گارسون طَبَق به دست دارن مشرف میشن بالا?

برا ما شام آورده بودن!

دوباره! پیاده… پله… بالا…. ?

خیلی شب سختی بود؛ اذیت شدیم… ولی خیلی خندیدیم! تو عمرمون یه جا این همه پله بالا پایین نرفته بودیم!

در کل از اون شب به بعد تصمیم گرفتیم عروسی هر دوست اهل رعایتی که دعوت شدیم اول خاطر جمع بشیم خواننده استاد فلانی و جناب فرهنگی و آقای مهندس قبل نباشن?

چند سالی هست که عکس گرفتن از غذاها و دستپخت ها، مثل سونامی راه افتاده و همینجور داره همه گیر میشه!

اسراف و تجمل گرایی و چشم و هم چشمی و اتلاف وقت، یک طرف قضیه هست!

تاسف بارتر اینکه امروز تو شبکه پویا دیدم برنامه ای ویژه کودکان درست کردن و تشویقشون میکنن آشپزی کنید و از دستپخت هاتون عکس بگیرید و برای ما بفرستید!!!

اینکه خلاقیت رو تو کودکان تقویت کنیم خوبه؛ اما اینکه اونهارو تو این سن، به درد بزرگترها دچار کنیم چه فایده ای داره؟!

جای دوستانِ جان خالی… سالها پیش، شبی بود که یکی از دوستان “اهل رعایت” برپا داشت مجلسی پر شعف در شبِ عروسی خود، و ما جماعت طلّاب به همراه یک استاد شدیم راهی این مجلس تا باشیم شریک در شادی رفیق!
با یک ساعت و اندی تأخیر، لحظه ورودمان ثبت شد در نظر مادر و خواهر عروس… بعد از جلوس در جایگاهی که مناسب بود برای رصد کامل عروس، شروع نمودیم به پذیرائی از خود- هرچند که اسباب پذیرائی، کفاف ما جماعت گرسنه از صبح و ناهار نخورده از ظهر و کلاس نشسته تا غروب را نداد و میز گردمان زودتر از میزهای دیگر سبُک شد و به خشکی گرائید! چگونگی تعویض لباس به دلیل بیرون بودن از صبح تا غروب و کلاس نشستن، بماند که بماند!
اندکی از مجلس نگذرده بود که پذیرائی گشتیم با نوائی سنّتی مزیّن به رگه هائی از پاپ و راک! با مجوزّی از ارشاد ناخلف؛ خواننده و نوازندگان: استاد و فرهنگی و جنابی مهندس!
اندکی دندان به جگر نهادیم، گفتیم خوب می شود… ان شاءالله رام می شوند… دست گرمی اوّل کار است! اصلاً گفتیم ان شاءالله گربه است! امّا هیچکدام واقعیّت نداشت؛ کذب محض بود؛ هم این تصوّرات، هم مجوزّی بودن آهنگشان! لحظه لحظه هایمان به کُندی پُر از چه کنم گذشت. بهترین تدبیر را در قدم زدن در محوّطه بیرون تالار و قندیل زدن در هوای مطبوع بهمن ماه دیدیم! اندکی گز کردیم…
گز کردیم و یخ زدیم…
باز گز کردیم و همچنان باز یخ زدیم…
دم در، خوش آمدگوی میهمانان عروس و داماد بودیم؛ گه گداری آشنائی رؤیت میگشت با علامت تعجب بالای سرش که چرا نقش دربانان دم در را به خود گرفته ایم! اندکیشان در تالار را که باز می نمودند علامت تعجّب بالای سرشان با ضرب آنهگ بزن و برقص صادره از مجوّز ارشاد می پردید و می فهمیدند که آب چشمه مِن باب چه گل آلود است و حکمت قدم زدن های ما در هوای مطبوع بهمن ماه مِن باب چه بوده!
دوستانِ جان، یحتمل می پرسند که خُب چرا راه عقب گرد به وادی ولایت را از سر نگرفتیم و از مجلس شعف انصراف ندادیم و به خانه هایمان باز نگشتیم؟!
در جواب باید عرض شود که منتظر رؤیت عروس خانم، رفیق شفیق خود بودیم که لحظه ای هم که شده عرض سر سلامتی و تحیّت و شاد باش نمائیم و باز گردیم سر خانه اوّلمان: منزل پدری! درثانی محیط بیرون هرچند سرد و استریلیزه؛ امّا بدور از ضرب آهنگِ دیش دیرین ارشادی ها بودی! و درون مجلس هم از ترس عروس و پدرش و جماعت مذهبی که بیخ تا بیخ نشسته بودند، کسی جرأت عرض اندام و حرکات موزون و ناموزون به خود را نمی داد!
در ثالث! اگر ما آن موقع شب که تازه سر شب عروسی های شمال بودندی می رفتیم منزل، والده تا ته توی قضیه را در نمی آوردند که نمیگذاشتند ما روی ماه بالشت را یک نیم نظر بیاندازیم و ما هم مجبور میشدیم بگیم عروسی فلان دوست عزیز، بشکن بشکن بودی! و حالا بیا بحث غیبت و أشد من الزنا را جمعش بکن آن موقع شب! کمی ازین طرف و کمی از آن طرف گفتن و… استغفرالله! 
درگیر و دار برویم نرویم و مشورت با استاد بزرگوار خود بودیم که ناگهان یک اتّفاق بسی عجیب و هیجان انگیز افتادندی!
یک عجیبی می گویم یک عجیبی می شنویدندی!

ادامه در شبهای بعد…

کوچه ۴، پلاک ۴۶… تمام مهربانی های دنیا ختم میشود به اینجا… جایی که بوی اسپند صبحگاهی مادرم تا توی کوچه می آید استقبالت و می گوید: بدو، در بزن… مادرت بیدار است!

پشت این درب قهوه ای رنگ، کسی هست که با دیدنش تمام غصه های عالم یادت می رود… کسی هست که غیرمنتظره وسط هفته بروی و ناگهانی در بزنی تا شادش کنی! تا شاد شوی! دوست داری تمام خانه اش بهم ریخته باشد و دانه دانه باحوصله همه را جمع کنی؛ حتی اگر ظرفهای شام دیشب در ظرفشویی خانه ات نشُسته مانده باشند؛ با آنکه می دانی کراهت دارد و فقر می آورد! و بی توجه به اینکه خدمت به مادرت ثواب دارد! فقط میدانی که خــــدا خوشش می آید!

اصلا تمام بی حوصلگی ها، کنار مادر، بساطتشان برچیده می شود! می شوی یک دخترک پرهیاهو که حتی دلش میخواهد سقف را هم برق بیاندازد! تا فقط برق خوشحالی را در یک جفت چشمی که همیشه منتظر بچه هایش هستند ببینی! بله، فقط همین…

دست میکشم بر نرده های سپیدی که صبح به صبح آرام و آهسته دست بر شانه شان می گذارد و از پله ها پایین می آید و قفل درب را باز می کند… مادرم! آرامشم! هـــمه چیز این خانه دوست داشتنی ست!

دلت قنج می رود برای اینکه از آن سر شهر بیایی این سر شهر، داخل کوچه ۴ و یک راست بروی پیش مادرت، روی ایوان پر از گل و گلدانش، بنشینید، گپی بزنید و یک چیزی بنوشی که گلویت هیچ، روحت تازه شود!

راست میگویند وقتی ازدواج نکرده ای دینت کامل نشده! درست… اما من میگویم تا وقتی ازدواج نکرده ای هنوز نتوانسته ای عظمت و شأن والدینت را درک کنی… و آنطور که باید متواضع در مقابل مقام قرآنی شان باشی!

الهی این آدمیزادگان که با خوردن گوشت برّه گوسفند تا به این حدّ درنده خو شدند ، اگر گوشت شیر و ببر و پلنگ را بر آنان حلال می فرمودی چه می شدند ! . علّامه حسن زاده ( اعلی الله مقامه )
خودمانیم ، دوست داری از کدوی حلوایی و خواص هویج برایت بگویم یا اینکه یک دهان ، میوه ها را باید شست … جور دیگر باید خورد برایت بِخوانم ؟! امّا نه ، بهتر است از مکری که این بار هم از گور صهیونِ آواره بلند می شود و سالهاست گریبان جسمِ تک تکمان را فرا گرفته ، بشنوی !
” آواره ” فهمیده بود که برای ویرانی روح ، باید از کندنِ پی جسم شروع کند و پیکرهای غیر خودی را با ناخن خیانت ، طوری بتراشد تا بی صداتر از ذوب شدن تکه های یخ و سریعتر از موعد مقدَّر ، بروند به سوی چار دیواری زیر زمینی شان ! .
ببین که سال هاست استعمار - در باب تغذیه - نقش گارسون دستمالِ به دست را برای من و توی جهان سوّمی بازی می کند و پیاله پیاله ” بخور و بخواب و کاریت نباشد من هستم ” را به خورد مغز تک تکمان می دهد !
می دانی با أکل و شرب ما چه کرده اند ؟ : حرمت عرقیاتِ حلال ما را شکستند ؛ آب از روی آن ها به زمین ریختند … بیدمشک و ترنجبین و کاکوتی جایشان را به دلستر و لیموناد و نوشابه های بی خاصیّتِ گازدار دادند و برایمان ارمغانِ امراض قندی و پوکی استخوان و چاقی مفرط و شکم های برآمده را آوردند ؛ آن قدر پشت ظرف های مسی اجدادمان صفحه گذاردند که ما هم باورمان شد ؛ تفلون های مولِّد سرطان ، شدند سوگلی آشپزخانه های اوپنمان ! ؛ گُل های قرمزِ قوری مادر بزرگ به خزان نشستند و سماور بِرنجی آقاجان هم چند سال قبل تر از خودش بازنشست شد و حالا چای سازهای عصبانی با چند شیفت کار اضافه ، امراض چای سیاه را برایمان چندین برابر می کنند ؛ انگشت ها دیگر حالی برای حمل و نقل لقمه ها به سمت دهان را ندارند ؛ کمتر کسی به این سنت نبوی پایبند است ؛ اکثراً سَبک لُردهای اروپایی را با شأنشان سازگار می بینند ، بی آنکه بدانند با هر قاشق آلومنیومی، جُرعه ای سرب را وارد بدن خود کرده اند ؛ دیگر آش مادر بزرگ هم مثل خیلی خوردنی ها ، دهانی برایش آب نمیافتد ؛ چون پنیر ندارد که با گرم کردنش کش بیاید ! ؛ کراهت گوشت گاو را به کرّات برایمان گفته اند ، امّا کمتر مانند آن عالِم بزرگ ، عمل کردیم که با خوردنِ به اشتباه آن ، حالش دگرگون شد و به چلّه نشست تا حال خوش از دست رفته اش دوباره رجعت کند . رفیق عزیزِ بی خیالی می گفت ؛ شکم ، شهر نیست که باب داشته باشد ، نگهبان بخواهد … لقمه که حلال شد همه چیز حل است ! … امّا هر چه فکر کردم دیدم که نه … اگر شهر نبود و باب نداشت که اینتقدر با مستحبات قیدش نمی زدتد ، جمله اوّل را خواندی ؟! ، اگر ورودی دهان بی در و پیکر باشد که دیگر هیچ ، هر درنده خویی را می شود به سیخ کشید و از آن هم درنده خوتر شد ! حرام و حرمت استعمال آن در جای خود ؛ امّا هر مُباحی هم در شأن من و تو نیست که بخواهیم به سمتش دست دارز کنیم اشرف مخلوقات ! . راستش در آشفته بازار امروز ، دیگر روا ندیدم با تکرار صفحاتی که تنها رنگ رخسار نشریه مان را به سمت زردی می کشانند ، حرفم را در برشمردن خواص فلفل دلمه ای و قارچ دکمه ای و … خلاصه کنم و فقط یک صفحه به حجم صفحاتش اضافه کنم . در باب طبّ و تغذیه و امثالهم ، بزرگان کثیری از ایران زمین ، هَماره بر صدر منبر بوده اند : ابو علی ها … جرجانی ها و دیگر شاگردان مکتبخانه اسلام؛ امّا صدها حیف و مع الأسف که از قدیم الایّام مرغ همسایه در دید مبارک برخی هایمان غاز بوده و به جای چراندن و پروارندن غاز خود ، شب ها خواب تخم طلای مرغ همسایه را می بینیم ! چشممان هماره به دستی است که مویش بور و آستینی با مارک هفت پشت غریبه غربی به تن دارد ! . من و توی مسلمان ایرانی باید از سرِکار بودنی که استعمار ، واسطه اش بوده استعفاء دهیم ! دیگر وقت آن رسیده انقلابی را از مطبخ ها شروع کنیم تا جاده های منتهی به گذشته درخشانمان دوباره آباد شوند … بسم الله .